“Ik ga later pastoor worden.” Die profetische woorden sprak Mick Huybrechts reeds toen hij vijf jaar was. Op 17 december 2023 – 33 jaar later – is het zover. Op de derde adventszondag zal mgr. Bonny in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Antwerpen Mick tot priester wijden. Micks grootmoeder zal hem dan de stola aanreiken. “Zonder haar was ik waarschijnlijk geen priester geworden. Ze leerde me dat eredienst aan God via mensen verloopt.” Loopt Mick nu nog stage in de pastorale eenheid Damiaan in het vicariaat Antwerpen, na zijn priesterwijding zal de bisschop hem naar het vicariaat Kempen zenden, waar hij benoemd zal worden in de pastorale eenheid Zacheüs (Kasterlee, Lille).
. . . . .
Hoe kiemde je priesterroeping?
Als oudste van vier kinderen groeide ik eind jaren 80 en 90 op in de Rupelstreek. Alhoewel mijn ouders niet echt praktiseerden, lieten ze me toch dopen. Samen met mijn klasgenoten deed ik mijn eerste communie en ontving ik het vormsel. Vanaf mijn vijf jaar ging ik elke week met mijn grootmoeder mee naar de kerk. Tijdens een van de eucharistievieringen had ik een bijzondere en onvergetelijke ervaring die allesoverstijgend aanvoelde. Ik had het gevoel dat iets me in vuur en vlam zette zonder me te verteren. Sterker nog: ik ervoer dat innerlijk in brand staan als heelmakend. Sindsdien wist ik: ‘Ik ga later pastoor worden.’ Al besefte ik toen natuurlijk niet echt wat dat inhield …
Heb je nooit getwijfeld aan je roeping?
Toch wel. Meer dan eens trouwens. Omdat ik zelf begon te twijfelen, of omdat anderen mijn keuze minstens voorlopig in vraag stelden. “Ga eerst maar naar school en behaal je diploma. Je eventuele priesterroeping komt later wel”, antwoordde diaken Emiel Selderslaghs toen ik hem als twaalfjarige vroeg naar welke school ik best zou gaan om later pastoor te worden. En als zestienjarige was het prettiger om op zondag uit te slapen dan naar de mis te gaan. Toen ik dat aan mijn grootmoeder meedeelde, antwoordde ze: “Dat is goed, manneke. Dan ga ik wel alleen en zal ik voor ons tweeën bidden.” Maar na enkele weken ervoer ik dat als een echt gemis. Het was alsof iemand op mijn schouder tikte en zei: “En toch is er voor jou een andere weg.” Als verliefde twintiger had ik een gelijkaardige ervaring. Opnieuw woog het missen van de eucharistie te zwaar. En opnieuw vergezelde ik mijn grootmoeder elke week naar de mis.
Ook mijn keuze om in 2017 als seminarist te starten en het bijhorende parcours van zes jaar opleiding en vorming in Bovendonk (Nederland) af te leggen, was een verder op zoek gaan naar een antwoord op de vraag of de weg van het priesterschap effectief wel mijn weg zou zijn. Ook wanneer mijn ouders en mijn grootmoeder mijn priesterroeping in die moeilijke tijden voor de Kerk – om mij te beschermen – in vraag stelden, zinderde in mijn binnenste het antwoord: “En toch is de weg van het priesterschap jouw weg.”
. . . . .
Marc Phlips
Lees het volledige artikel in ‘Relevant’, het magazine van het bisdom Antwerpen.
Abonneren kan via abonnementen.relevant@kerknet.be. Info op www.relevant-bisdomantwerpen.be.
Een abonnement kost 25 euro. Een los nummer kost 10 euro.
Info op 03 202 84 30.
