De kapucijnenkerk aan de Ossenmarkt staat bekend als de biechtkerk van Antwerpen. Kapucijnen hebben een lange traditie met het sacrament van verzoening. “De broeders staan van oudsher tussen de mensen, en dat schept vertrouwen”, weet Marcin Derdziuk, minderbroeder van de kapucijnen in Antwerpen.
Troost
“In mijn ogen is het sacrament van verzoening het mooiste sacrament, zowel om te ontvangen, als om te geven”, meent de kapucijn uit Polen. “We zijn allen kwetsbare mensen, we maken fouten. Soms kunnen we daar erg van afzien, kunnen we er veel verdriet van hebben. God die dan als het ware zijn armen om je heen sluit, betekent een enorme troost en bemoediging. Het lucht op en geeft geestelijke rust. Bij God kun je altijd herbeginnen, keer op keer. Het sacrament van verzoening brengt ons rechtstreeks in contact met de barmhartigheid van God. Dat is helend en troostend.”
“De maatschappij kan soms heel hard zijn. Een tweede kans krijg je zelden, laat staan een derde of vierde kans. Er wordt vaak snel, hard en onomkeerbaar geoordeeld”, vervolgt hij. “God spreekt een andere taal. Een zonde begaan is niet oké, en ja, Hij nodigt je uit om te zoeken naar wegen om het beter te doen, maar tegelijk klinkt er een taal van verzoening en vergeving. Een taal van onvoorwaardelijke liefde van God voor de mens: ‘Wat er ook gebeurt, je mag altijd bij me terugkomen.’”
Marcin beseft dat het sacrament van verzoening niet erg populair is in Vlaanderen. “Dat heeft te maken met de geschiedenis. Er was een tijd waarin zowat alles zondig was en mensen voortdurend werden aangesproken op hun zogenaamde zondige gedrag. God werd voorgesteld als een straffende God en niet als een liefhebbende Vader die barmhartig is. Tegelijk is het sacrament behoorlijk uitgehold omdat mensen verplicht werden te gaan biechten, ook al wisten ze niet goed wat te zeggen tegen de priester. Het sacrament van de verzoening is pas helend wanneer iemand ernaar verlangt.”
Stille opmars
Vandaag ziet Marcin het beeld van God als straffende rechter beetje bij beetje plaats ruimen voor het beeld van een barmhartige God. “Dat maakt dat het sacrament van verzoening aan een stille opmars bezig is, zeker bij jonge mensen die de negatieve ervaringen uit het verleden niet hebben. Al zie ik dat ook zij soms een drempel over moeten om te biechten”, ervaart de biechtvader. “Dat is begrijpelijk. Het is behoorlijk spannend om je meest kwetsbare kant op tafel te leggen. Nadien ervaren ze doorgaans een grote opluchting, rust, troost en vertrouwen om er weer met frisse moed tegenaan te gaan.”
Saskia van den Kieboom
