Katholieken hebben iets met kleingeld. In elke kerkdienst gaat iemand rond met de schaal. Ieder kan er een muntstuk of een briefje in leggen. Een bijdrage in de kosten van de eredienst. Je hoort de muntjes tikken, het ene tegen het andere. Dat getik geeft een thuisgevoel. Er gaat bijwijlen enige rust van uit. Het hoort bij de achtergrondgeluiden van een katholieke kerkdienst. Een zakje met vooral muntjes: dat is meestal het resultaat van een collecte. Een vooral symbolische bijdrage aan de veel grotere kosten voor het onderhoud van de kerk en het verzorgen van de eredienst.
Achtergrondgeluid
Mij gaat het nu niet om de zondagse collecte, maar om de verhouding tussen de werkelijke kosten en de verzamelde bijdrage. Niet enkel in de kerk, maar vooral daarbuiten. Immers, wat zich wekelijks afspeelt in de kerk, speelt zich dagelijks af buiten de kerk, in de samenleving. Onze Belgische of Vlaamse bijdrage tot de oplossing van grote wereldvragen staat niet in verhouding tot de werkelijke omvang ervan. Verder dan een symbolische bijdrage komen we meestal niet. Ook van die kleine bijdrage gaat trouwens een rustgevend gevoel uit. We zijn eraan gewoon geraakt. Een achtergrondgeluid in de grote eredienst van ons economisch en maatschappelijk leven. Meer moet dat niet te zijn, denken we dan.
Binnenkort begint de jaarlijkse veertigdagentijd. Opnieuw zal een oproep klinken tot solidariteit en rechtvaardigheid. Uit verschillende hoeken tegelijk. Uit de Bijbel met profeten als Jesaja en Jeremia. Uit het Evangelie met wat Jezus vraagt en voordoet. Uit werkgroepen die zich inzetten voor mensen in kansarmoede op grote of kleine schaal. Uit acties als Broederlijk Delen die steun verlenen aan tal van projecten wereldwijd. Hun boodschap is niet geliefd. Ze is moeilijk te verpakken in een sympathieke talkshow. Ze legt wanverhoudingen bloot tussen mensen, landen en volken. Ze plaatsen ons voor een persoonlijke keuze. In welke wereld willen we leven? Voor welke wereld willen we ons engageren? Dank aan al wie deze vraag in de veertigdagentijd ter harte wil nemen. Ze draagt een kiem van verrijzenis of opstanding in zich.
Meer dan kleingeld
In Turnhout bezocht ik onlangs een vluchtelingengezin uit Syrië. Vader, moeder en tien kinderen tussen vijf en tweeëntwintig jaar. Ze moesten vluchten uit de streek van Idlib, in het noordwesten van Syrië. Daar zijn alle resterende groepen van rebellen samengestroomd of samengedreven. Het oorlogsgeweld is er nog niet afgelopen. Via Turkije konden ze België bereiken. Nu is het gezin opnieuw verenigd. Vrijwilligers van de Marrakeshgroep ondersteunen en begeleiden het. Dankzij hun medewerking is een passende woning gevonden. Hun belangrijkste drijfveer? Dat de kinderen nu veilig naar school kunnen. Die dromen al van een toekomst als verpleegkundige, kapper, kok of arts.
Het was een mooie en ontroerende ontmoeting. Hier ligt meer dan kleingeld in de schaal, dacht ik. Deze solidariteit gaat over leven of dood, over menselijkheid of onmenselijkheid. Zulke initiatieven zijn een voorschot op de nieuwe wereld waarnaar we uitzien. Met dank aan velen: van het ministerie en de gemeentelijke administratie tot de eigenaar van het huis, de leerkracht Nederlands voor nieuwkomers en de buren.
Voorbij de veertigdagentijd, de Goede Week en Pasen kijken we in ons bisdom reeds richting Pinksteren. We zijn volop bezig met de voorbereiding van een feestelijke diocesane ontmoetingsdag in Turnhout op pinkstermaandag 6 juni. Als motto kozen we ‘Als een lopend vuurtje’. Vuur is wat de Heilige Geest op Pinksteren komt brengen. Het logo stelt een vlammetje voor, dat lachend bergop beweegt. Het wil de hoogte in. De vreugde van het Evangelie. Na twee jaren van coronabeperkingen willen we weer vrijheid en verbondenheid ervaren. Niet digitaal, maar levensecht. Noteer de datum alvast in je agenda. Iedereen is welkom. Jij bent welkom.
+ Johan Bonny
Lees meer in ‘Relevant’.
Abonneren kan via abonnementen.relevant@kerknet.be. Info op www.relevant-bisdomantwerpen.be.
Een abonnement kost 20 euro. Een los nummer kost 5 euro.
Info op 03 202 84 30.
