Op 1 maart 2001 overleed de jongste zoon van Rita en Guido in een verkeersongeval. Een sneeuwstorm deed enkele voorliggers op een steile afdaling van de E411 slippen. Een grote vrachtwagen voerde een manoeuvre uit om niet op de slippende wagens in te rijden en een ongeluk te voorkomen. Tim was passagier in de bestelwagen die volgde. De chauffeur kon de vrachtwagen niet meer ontwijken en reed erop in. De zware lading schoof naar voren. Beiden, Tim en de chauffeur van de bestelwagen, overleden onmiddellijk.
“De echtgenote van de chauffeur van de bestelwagen kwam nadien haar verontschuldigingen aanbieden,” vertelt Guido, “maar we hebben gezegd dat dat niet hoefde. Niemand beging een fout. Niemand trof schuld. Het was echt een ongeval. Niemand reed snel die dag op de snelweg. Het wegdek was spekglad.” En het is die positieve ingesteldheid die het echtpaar de voorbije twintig jaar aangehouden heeft. Ze wilden verder leven, met hun herinneringen aan Tim en tegelijk met een open blik op de toekomst.
Rita verduidelijkt waarom: “We hebben nog twee kinderen. Het was voor ons belangrijk om verder te gaan en het verlies van Tim te kunnen plaatsen. Laten we niet alleen treuren, maar het een plaats geven. Laten we zonder beschuldigende vinger hoopvol naar de toekomst kijken. Het is net omdat we het ongeluk geen taboe laten zijn dat we verder kunnen met ons leven.” Ze geeft een voorbeeld: “Toen ik boodschappen deed net nadat Tim was overleden, wist onze slager niet goed hoe te reageren. Ik zei tegen hem: ‘Het is wat het is. Het is heel erg, maar het is nu eenmaal zo.’ Je zag dat er een enorm gewicht van zijn schouders viel door Tim gewoon bespreekbaar te maken.”
Vandaag maakt Tim nog steeds deel uit van het gezin. Guido getuigt: “Er staat altijd een verse rode roos bij Tims foto, omdat rood zijn lievelingskleur was. Als de kleinkinderen kwamen, mochten ze spelen met het speelgoed van nonkel Tim.”
De eerste kerst na Tims overlijden was erg bijzonder. Tims lege filmhoesjes – hij was fotograaf – ingepakt in zilverpapier, versierden de kerstboom. En familie en vrienden kregen een foto van een gebroken muur die Tim ooit maakte, met volgende wens:
Ondanks een geschonden muur, kan een kamer nog stemmig mooi zijn.
Zo ook staat verdriet om tegenspoed, innig geluk niet in de weg.
We wensen u in 2002 een jaar waarbij we lief en leed met elkaar delen.
Dan zal de vrede van Kerstmis werkelijkheid worden.
“Dat we na zijn overlijden zo positief en hoopvol in het leven blijven staan, roept bij heel wat mensen bewondering op”, weten Guido en Rita. “Maar volgens ons is het de enige manier.”
Ze koesteren ook mooie herinneren aan Tims laatste dagen. “Vlak voor zijn ongeluk hadden we nog een heel positief gesprek met hem”, blikt Guido terug. “Tim was zowat de rebel van het gezin. Dankzij dat laatste gesprek is dat positieve blijven hangen.”
Rita en Guido: “We missen hem nog steeds. Elk jaar op 25 september, zijn verjaardag, en op 1 maart, de dag van het ongeluk, wordt hij extra herinnerd. Door mensen met wie hij toen een nauwe band had: de vrienden van de fotografie, een oud-vriendinnetje, en wij als gezin komen dan samen om hem nog eens aanwezig te stellen. Hij blijft in ons midden, en wij blijven ook hoopvol verder gaan.”
Jan Caljon
Bron: Relevant
Abonneren kan via abonnementen.relevant@kerknet.be.
Info op www.relevant-bisdomantwerpen.be.
Een abonnement kost 20 euro. Een los nummer kost 5 euro.
Info op 03 202 84 30.
