“Mijn kleinkind zal zijn eerste communie niet doen. Ik heb mijn zoon gevraagd waarom niet. Hij wist niet goed wat te antwoorden. Ik vrees dat mijn schoondochter het niet wil. Het doet me pijn. Ik heb mijn kinderen gelovig opgevoed, maar ze doen er niets mee. Al gingen ze vroeger best graag mee naar de kerk. Ik heb niet de indruk dat ik ze ooit heb moeten dwingen. Nu komen ze er nooit meer. En ja, dat vind ik erg.” Ouders en grootouders voelen het soms als een afwijzing wanneer kinderen en kleinkinderen niet langer naar de kerk gaan. Het is hun zo dierbaar dat het pijn doet als kinderen dat niet meedragen om het op hun beurt door te geven. En die pijn mag er zijn. Er mag over gesproken worden, zonder meteen antwoorden of oplossingen te zoeken. Gezinspastoraal van het bisdom Antwerpen gaat hiermee aan de slag.
