Onderweg naar de Campus Misericordiae wordt al snel duidelijk dat er enorm veel jonge gelovigen worden verwacht. Groepen uit verschillende landen zwaaiden met hun vlaggen en werden door elkaar uitbundig begroet.
De zon brandde en stiekem verlangde ik naar een streepje Belgisch weer. Ik besloot mijn schoenen uit te doen en op mijn sokken verder te wandelen. De zon besliste echter dat de grond nog niet warm genoeg was en besloot haar thermostaat nog enkele graden hoger te zetten.
Aangekomen op de Campus drong het hele gebeuren nog niet tot me door. De weide, of hoe je dit gigantisch gebied ook mag noemen, wordt gesplitst door een grote vijver. Hierdoor kan ik alleen het eerste deel van het gebied goed zien. Tijdens de wake kregen we paus Franciscus te zien, iets waar we allemaal ongeduldig hadden naar uitgekeken.
Paus Franciscus moedigde ons aan om onze dromen te volgen en te blijven volgen. We mogen geen “zetel-mensen” worden, maar ontdekkers en dromers.
Ik denk na over mijn droom. Wat is mijn droom? Eigenlijk is dat een fascinerend idee. Zo droom ik er nu van om in mijn eigen bed te liggen en niet meer te hoeven nadenken over welke tramlijn ik straks moet nemen om in het centrum van Krakau te geraken.
Minuten zijn voorbijgegaan wanneer ik besef dat er kaarsen worden uitgedeeld naar aanleiding van de aanbidding. Langzaam maar zeker vormen de kaarsen een brandend vuur, verspreid over de hele Campus. Plots zie ik ook de mensen aan de overkant van de vijver, of toch de kaarsen. Terwijl het kaarslicht ieders gezicht verlicht, dringt het tot me door: ‘Ik sta op de WJD en ik ben niet alleen.’.
Misschien is dat wel mijn droom: om niet alleen te zijn. Of beter gezegd: om niet alleen te staan.
Ik denk dat een mens veel dromen heeft, maar dat hij zelf kiest welke hij eerst najaagt. Het is belangrijk om na die ene uitgekozen droom een nieuwe te zoeken om waar te maken. Sommige mensen noemen dat egoisme, ik noem het een vorm van geluk. Ben je zelf gelukkig, dan straal je die energie ook uit naar anderen. En die blijdschap van de anderen vergroot ook jouw gelukkig-zijn. Misschien is ‘gelukkig-zijn’ dan wel mijn droom.
Emilie Van Campenhout, zondagmorgen 31 juli 2016 - Campus Misericordiae, Krakau
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.