Ik wil mijn ervaring ten dienste stellen van Kerk en geloof

We lezen dat u al parochievrijwilliger was, maar nu engageert u zich professioneel in de Kerk. Waarom?

Dan lazen jullie ook dat ik 23 jaar in de politieke wereld werkte en vooral met communicatie bezig was. Ik had er geen termijn opgeplakt, maar het was toch altijd mijn droom om de ervaring die ik zo opbouwde op een bepaald moment ter beschikking te stellen van Kerk en geloof.  Ik heb immers niet alleen een politieke overtuiging, maar ook een sterke levensbeschouwelijke overtuiging.

Was u meteen overtuigd toen u de vacature zag?

Inderdaad, op een bijna intuïtieve manier. Ik was helemaal niet op zoek naar een nieuwe job, maar dit was mijn gelegenheid.

Denkt u dan ook dat de communicatie van de Kerk beter kan?

De Kerk boekt de jongste tijd een mooie vooruitgang wat dat betreft. Ook dat inspireerde me om deze professionele stap te zetten. We hebben om te beginnen een paus die een natuurtalent in communicatie is, die heel spontaan en recht voor de raap communiceert. Daarnaast groeit de Kerk in professionaliteit. Denk bijvoorbeeld aan de manier waarop ze omgaat met seksueel misbruik: van een krampachtige houding verschoof ze naar een meer open, professionele communicatie. Aan die positieve kentering wil ik graag iets bijdragen.

Wij kennen Kerk & Leven, maar is het eigenlijk wel een blad voor jonge gelovigen?

Dat is een heel pertinente vraag die ik mij de voorbije weken, nu ik Kerk & Leven voorlopig nog vanop afstand op een andere manier bekijk, ook gesteld heb.  Ik betwijfel niet dat sommige zaken jongeren kunnen interesseren, maar het blad richt zich nooit specifiek tot hen. Dat lijkt me nochtans een goed idee en ik wil dat graag op de tafel leggen.

Communicatie in de Kerk raakt aan getuigen. Wat betekent dat voor u?

Ik ben al achttien jaar catechist en getuigen is voor mij je openstellen en hopen dat je inspirerend kan zijn. Je kan niets opleggen aan kinderen of jongeren, maar je gaat met hen op zoek naar wat hen raakt.  En ik merk dat 11-, 12-jarigen net zo goed in staat zijn om open over geloof te praten, zodra ze elkaar vertrouwen.

Bij uitbreiding geldt dit voor iedereen. Openheid is de sleutel waarmee we anderen kunnen helpen om voorbij de identititeitsschaamte te raken, waar christenen sinds ze in onze samenleving een minderheid werden wel wat van kennen. Er is geen reden om met ons christen-zijn in een hoekje te gaan zitten.