Mensen van Warschau

We moeten hun verhaal telkens opnieuw vertellen. We moeten het in herinnering brengen. Het is simpelweg wat we moeten doen.

Zo eindigde Magda’s gidsbeurt in het voormalige getto van Warschau. Een aangrijpend verhaal van onderdrukking, represailles en vernedering. Een verhaal waaruit blijkt dat de dood nooit het laatste woord heeft, zelfs niet in de vernietiging. 

Op de Umschlagplatz, de plek van waaruit de joodse bevolking werd gedeporteerd naar vernietigingskampen zoals Treblinka, ga je symbolisch binnen onder een gebroken en verwoest woud. Het is één van de krachtigste symbolen voor Joden: het bos, een mystieke en levengevende plek, volledig platgebrand. Maar wanneer je het monument van dichterbij bekijkt, dan zie je een opflakkering van hoop.

Tussen de spleten van de buitenmuur van het monument zie je een groene, grote boom verschijnen.

Magda gaat verder: That’s how this part of history has to be remembered: the smallest cracks in the utter darkness of the Shoah let in the light of hope.

Zo moeten we ons dit deel van de geschiedenis herinneren: de kleinste spleten in de duisternis van de Shoah laten het licht van de hoop door.

Ze ging op de foto voor de grote boom van het POLIN, het museum voor de geschiedenis van de Poolse Joden. Ik ben een vrijwillige gids voor POLIN, omdat we hun geschiedenis in herinnering moeten brengen. Dat is ook waarom ik wil poseren voor dit symbool van leven.

Onze volgende Warschause is een bekend gezicht: ook één van onze deelnemers, Kasia, heeft ons rondgeleid in haar thuisstad.

Wat die stad voor haar betekent?

Warschau is een stad van grote veranderingen. Ze is vol van leven, dat opstaat uit de ruïnes.