Op zondag 19 november organiseerden de zusters van Don Bosco een dankmoment in Kortrijk tot besluit van het canonisch bezoek van zuster Assunta. Zij heeft een tweetal maanden meegeleefd met de gemeenschappen in onze provincie en vertrekt nadien naar een andere provincie.
Zuster Assunta gaf de gemeenschappen een opdracht: je gemeenschap voorstellen op 1 A4'tje. Een hele klus die noopt tot terugkeren naar de essentie, datgene wat echt van belang is. Kernwoorden die ik in iedere gemeenschap aantrof, waren de zorg voor elkaar en voor de jongeren. Op een blad prijkte er ook een knoop: soms lig je met jezelf in de knoop en dan moet je die alleen of samen zien te ontwarren. Soms heerst er twijfel, net zoals bij de Emmaüsgangers: “Zou de opstanding werkelijk een feit zijn? Zou die lang van te voren aangekondigde voltrekking inderdaad tot ontwikkeling komen?”. En vooral “Zou ik, zou de mens in algemene zin wel voldoende open en gereed zijn, die opstanding waar te nemen?”.
Het verhaal van de Emmaüsgangers was de rode draad in het bezoek van zuster Assunta. Terwijl wij, net zoals de leerlingen die zich naar Emmaüs begaven, op weg zijn met onze vreugde en pijn, moeten we aandachtig blijven voor de stem van God. Het zijn fluisteringen die moeten dienen om ons op ons pad nieuwe moed te schenken. Middenin de concrete alledaagsheid van een wandeling die uitloopt op een maaltijd thuis, openbaart Christus Zich als de Levende. Niet zomaar ineens, maar geleidelijk. Een verhaal van hoop en nieuwe moed.
Het dankmoment werd afgesloten met een eucharistieviering, opgeluisterd door het Kinderlandkoor. Aansluitend was iedereen welkom in de eetzaal van de basisschool: tijd voor dankbare ontmoeting bij een glaasje en een zoetigheid. Onderweg naar huis dacht ik in de wagen dat dit ook een soort van Emmaüs-moment was. Jezus, Don Bosco... We zien ze niet meer, maar zij zijn niet weg… Neen, ik weet niet goed hoe ik dat moet zeggen: Hun geest hangt hier, en in die geest gaan wij door mèt leven…
Belijk onze foto's hier!
Artikel: Jurgen Renders
