Zaterdag 3 maart waren de opvoeders van de 5 donbosco-internaten te gast in het internaat te Groot-Bijgaarden. Zr. Hilde Uyttersprot, bestuurder van de internaten te Kortrijk, Groot-Bijgaarden en Wijnegem verwelkomde alle opvoeders en even citeer ik haar ‘Voor onze donbosco-internaten ligt vooral het vertrouwen aan de basis van de opvoedende relatie.
Het “kan je fluiten?” van Don Bosco is voor ons voldoende om samen op weg te gaan met kinderen, jongeren en ouders. Die eigenheid kleurt onze opvoedingsrelatie en onze omgang in familiegeest, samen met zorg voor de zwaksten. Hiermee was de toon gezet.
Hoe meer we erin slagen de handen in elkaar te slaan over de grenzen van scholen, onderwijsnetten en sectoren als welzijn, cultuur en vrije tijd heen, hoe duurzamer onze antwoorden zullen blijken.
Bruno Vanobbergen sprak met begeestering over kinderrechten gekaderd in ons opvoedingsproject. Het was duidelijk dat hij met passie geluisterd had naar de internen en opvoeders. Hij nam ons mee in een meeslepend en boeiend verhaal met als centraal thema: Familiegeest vanuit kinderrechtenperspectief: een huis, een school, een speelplaats, een parochie. We voelden de passie groeien wanneer hij integriteit koppelde aan onze Belgische grondwet. “Elk kind heeft recht op eerbiediging van zijn morele, lichamelijke, geestelijke en seksuele integriteit.” (art. 22bis, Belgische grondwet). Toen verduidelijkte hij ons dat we sterk staan in onze verbondenheid met de interne, omdat het net die broodnodige continuïteit is die we kunnen bieden. Hij kaderde dit in het volgende statement: ‘ze zijn van ons’ of misschien zijn ze van Don Bosco. Het deed deugd om heel sterk uitgedaagd en bemoedigd te worden om verder met kinderen en jongeren te werken, te leven, te spelen en te leren. Hij riep op om verder te werken aan samenwerkingsverbanden, om onderwijs en welzijn te koppelen. Hij gebruikte hiervoor volgend citaat: “Hoe meer we erin slagen de handen in elkaar te slaan over de grenzen van scholen, onderwijsnetten en sectoren als welzijn, cultuur en vrije tijd heen, hoe duurzamer onze antwoorden zullen blijken.” (Samen Wijs! Herstelgericht werken op school, Ligand, p. 134) De voormiddag was voorbij gevlogen.
Na een smakelijk broodje en een heerlijk soepje werd iedereen uitgenodigd om even op tocht te gaan door het internaat. Dit gaf de aanleiding tot verrijkende gesprekken.
De vormingswerkers van de Aanstokerij waren klaar om met ons een informatief spel te spelen dat focuste op communicatie, overleg en teambuilding. Het ene spel was anders maatschappelijk gerelateerd dan het andere. Opvoeders zijn speelvogels en al spelende of doende leren, blijft plakken. Na het stuk taart met koffie vertrok iedereen met heel wat praktische en leerrijke ervaring huiswaarts.
Zr. Katelijn