Een intervisiegroep is een groep collega’s die een drietal keer per werkjaar samenkomt om uit te wisselen over hun werkervaringen en werkzorgen. Intervisiebijeenkomsten hebben als doel elkaar te ondersteunen, van elkaar te leren en nieuwe inzichten of mogelijkheden mee te krijgen voor het eigen werk. Deelnemers bepalen zelf inhoud, plaats en ritme van samenkomen. In ons bisdom bestaan er al jaren verschillende intervisiegroepen met pastores uit de ziekenhuizen (algemene en psychiatrische), de ouderenzorg en sector voor mensen met een beperking. Maar hoe ervaren de pastores deze intervisiegroepen zelf? Hoe verloopt zo’n bijeenkomst en wat hebben ze er zelf aan? We vroegen het aan enkele pastores:
Kan je vanuit je eigen ervaring vertellen wat intervisie (in het zorgpastoraat) precies is?
Veronique Doom: “Intervisie is naar mijn ervaring de mogelijkheid om op verhaal te komen,
om in volle vertrouwen casussen in het midden te brengen, om herkenning te mogen ervaren- iets wat je enkel daar vindt -, om telkens het gevoel te mogen ervaren dat je er niet alleen voor staat, om je gedragen te voelen, om veerkracht en energie op te doen, om in een gedeeld geloof op professioneel terrein samen te zijn”.
Lotte Beernaert: “Intervisie is in de eerste plaats een plek vol collegialiteit, over de doelgroep heen. Er is een enorme warme verbondenheid voelbaar. Het is tegelijkertijd een tool die ervoor zorgt dat het werk houdbaar en draagbaar blijft. Dit gaat zowel over de thema’s: ‘werken in de zorg’ en je hart hierbij niet verliezen, alsook ‘als zorgpastor’ aan de slag zijn. Beide thematieken zijn geen evidentie en best een uitdaging. Als pastor ben je vaak overal en nergens aanwezig in je werkcontext. Hoewel verbinding een hoofdthema is binnen onze werkcontext, staan veel collega’s alleen op de werkvloer. Een intervisiemoment creëert verbinding met het groter verhaal. Het is op een geborgen, veilige plek casussen en ervaringen delen en vormgeven aan je eigen ervaringen en gedachten. Daarnaast voel je een brede gedragenheid en last but not least, kom je telkens opnieuw tot de kern van je opdracht, van je inspiratiebron. Er is ruimte voor kwetsbaarheid ten top en daarna voel ik telkens opnieuw de kracht en pracht van onze unieke job”.
Ismaël Faes: “Het is een samenkomen om te laten voelen/ merken dat we niet alleen staan in onze job, soms staan we alleen op onze werkplek, maar er zijn dus collega’s die hetzelfde doen en meemaken. Het is een uitwisselen van ideeën, gedachten, verlangens binnen onze job”.
Hoe verloopt zo’n bijeenkomst doorgaans?
Veronique Doom: “Er is het onthaal van de plaatselijke pastor van het huis waar de intervisie doorgaat. Deze persoon zorgt voor een bezinning, een moment van stilte. We werken zonder agenda. We bewaken dat elkeen aan bod kan komen en een item in het midden kan brengen. Er wordt geluisterd, gereflecteerd. Collega’s geven input, reiken ideeën aan”.
Lotte Beernaert: “Wij beginnen met een moment van stilte en bezinning om onmiddellijk te zakken en te landen. Ongeacht hoe hectisch de voorafgaande zaken waren, geeft dat moment adem en vooral ook gevoel van veiligheid, geborgenheid en verbondenheid. Daarna krijgt iedereen, dankzij onze methodiek, evenveel het woord en luisteren we allen even veel. Zo krijgt ieder z’n verhaal ruimte en leer je met andere bril naar gelijkaardige ervaringen kijken.We luisteren ook naar ieders bril, elementen die meegenomen worden. Het is naast een eigen feedback en diepgaand reflectiemoment ook ondersteunend naar elkaar toe. Tips en tricks krijgen we ook altijd mee”.
Ismaël Faes: “Zo’n bijeenkomst verloopt zeer vriendschappelijk en gemoedelijk, waarbij iedereen de kans krijgt om iets te delen”.
Wat betekent intervisie voor jou als persoon en als pastor?
Veronique Doom: “Persoonlijk heb ik er heel veel aan en ik kijk er elke keer naar uit. Je krijgt echt input en er worden jou dingen aangereikt waarmee je verder kan. Het doet je reflecteren en vanop een afstand kijken naar je taak en opdracht als pastor. Dit kan echt verrijkend zijn. Je voelt je gedragen door mensen die precies dezelfde taak invullen als jezelf. Dit is zó’n positief gevoel, een gevoel dat ik niet ervaar op mijn werkplek (hoe goed de samenwerking ook mag zijn). Mee nadenken rond casussen uit een andere zorgvoorziening is verrijkend. Er is herkenning”.
Lotte Beernaert: “Voor mij is het dus telkens opnieuw een energiebron.
Soms denk je dat het ongelegen komt, in de hoop van de veelheid aan dingen, maar juist op die momenten is het heel dankbaar om even stil te staan, te reflecteren, te groeien en vooral samen met andere collega’s op weg te gaan”.
Veronique Doom: “Met onze intervisiegroep vanuit het bisdom komen we al vele jaren samen. Ik denk dat we mogen spreken van een gedeelde groei, als groep. Een groei van vertrouwen, na zoveel jaren ken je elkaar ook als persoon. Je kan echt op verhaal komen bij elkaar. Maar ik ben er ook zeker van dat deze jarenlange intervisie bijgedragen heeft tot mijn persoonlijke groei als pastor. Tijdens en na Corona, door het gemis aan intervisie, kwam het belang hiervan nog duidelijker en sterker naar voren”.
Ismaël Faes: “Voor mij is het vooral nieuwe mensen leren kennen, met veel ervaring, van hun ervaringen mogen delen en leren. Het geeft mij kracht om uitdagingen aan te gaan”.