Goed gezelschap, een lekkere kop koffie, vers gezet door één van de bewoners, en een verfrissend ijsje. De ideale ingrediënten om er een aangename en boeiende namiddag van te maken. Ook al ligt het thema misschien wat minder voor de hand: “Moeder waarom leven wij nog?” Toch is het een vraag die de bewoners van de assistentiewoningen zich af en toe, sommigen zelfs regelmatig, stellen. Want wat betekent oud worden in een wereld waar prestatie, snelheid en nut het lijken voor het zeggen te hebben?
Nadat de (klein)kinderen en een (relatief) goede gezondheid genoemd worden als belangrijke redenen om nog graag te leven, komen we plots bij grenzen. “Tot hier, en dan hoeft het voor mij niet meer…” Nu ken ik een beetje de enorme veerkracht van mijn tafelgenoten. Sommigen kregen hele rake klappen van het leven, maar maken er nog steeds het beste van. Tijd dus om eens te testen hoe rekbaar die grenzen zijn… Enkele strofen van Toon Tellegen borrelen in me op:
Ik trok een streep
tot hier, nooit ga ik verder dan hier
Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep
De zon scheen
en overal zag ik mensen
haastig en ernstig,
en iedereen trok een streep,
iedereen ging verder.
En de tongen komen los. Over strepen en wat je over de streep trekt. Kinderen en kleinkinderen die je waarden en idealen wil meegeven, maar niet altijd lijken te luisteren. Over loslaten en vertrouwen en hoe moeilijk dat wel is. Over de verschillende rollen we opnemen en hoe deugddoend het is om van betekenis te zijn voor een ander. Over geloof en de steun die velen vinden bij een liefhebbende God. Over het worstelen soms met een godsbeeld dat bang maakt en straft. De driehoek met het strenge alziend oog hebben ze allemaal gekend.
Als een dame met gestreept T-shirt afscheid neemt, merkt iemand op: “Jij hebt wel veel strepen.” “Ja,” zegt ze, “Ik hou van strepen, zo ga ik altijd weer een beetje verder.”
Annelies Muys, pastor in De Pottelberg
Bron
#gesprek #zin #ouderworden #waarom #levensvragen #depottelberg #groepzorg
