Ilse Van Gorp, adjunct van de bisschoppelijk gedelegeerde Piet Vandevoorde voor de sector Caritas, trekt eind augustus 2022 voor de laatste keer de deur van het bisschopshuis dicht. Vanaf 1 september gaat ze immers een nieuwe uitdaging aan als gevangenisaalmoezenier in Brugge. In dit gesprek met collega Elien Rogiers blikt Ilse terug, licht ze haar keuze voor deze carrièrewending toe en kijkt ze vooruit.
Ilse, eind augustus trek je de deuren van het bisschopshuis voor een laatste keer dicht. Wanneer gingen deze deuren voor jou voor het eerst open?
Negen jaar geleden werd ik gevraagd om verantwoordelijke te worden voor de sector ouderenzorg. Ik combineerde deze opdracht toen nog met mijn job als pastor in een psychiatrisch ziekenhuis en docent in een opleiding verpleegkunde. Nadat ik nadien stafmedewerker werd voor APZ (algemene en psychiatrische ziekenhuizen), groeide de functie uit tot een voltijdse job als adjunct (en verantwoordelijke APZ).
Wat neem je als mens en als gelovige het meest mee vanuit deze negen jaar?
Wat me altijd zo dierbaar was én zal blijven: de sector van zorgvoorzieningen. De kansen, noden en uitdagingen om mensen in grenssituaties te ondersteunen of te begeleiden vanuit spirituele en pastorale zorg, zijn talrijk. Dag na dag (soms in moeilijke omstandigheden) aan de weg blijven timmeren om deze dimensie te behartigen en op de kaart te zetten/houden, heeft mij als mens en als gelovige heel erg verrijkt en mij met beide voeten in de realiteit van het leven helpen zetten. De samenwerking hierrond met een schitterend team, gaf mij bovendien veel vreugde.
En uiteraard zijn er de vele ontmoetingen geweest met mensen die zich dagdagelijks inzetten in de zorg voor mensen. Van directies tot verpleegkundigen, zorgpersoneel en onderhoudsmedewerkers; ook de contacten met hen en het zien van hun inzet, het geraakt worden door hun grenzen en machteloosheid soms ook, hebben mij verrijkt. In vormingen, vergaderingen, individuele gesprekken, teamontmoetingen ben ik door hen uitgedaagd en heb ik zelf evenveel mogen ontvangen en geleerd als omgekeerd. Het heeft mijn geloof in God die Liefde is, die in Jezus mens werd en door Zijn Geest mensen bezielt, verdiept.
Relaties in wederzijdse zorg en kwetsbaarheid zie ik als dé weg naar mogelijke geloofservaring voor mensen vandaag.
We kennen jou als een ondernemend iemand die stevig aan de kar trekt. Naar welke drie verwezenlijkingen van de afgelopen jaren kijk je dankbaar terug?
Allereerst ben ik blij met de hervormingen die doorgevoerd zijn binnen de Bisdomopleiding (zorgpastoraat). We zijn er nog niet helemaal, maar er is al een grote stap vooruit gezet.
Daarnaast ben ik dankbaar voor de manier waarop we als team samenwerken: vanuit open communicatie, elkaars sterktes kennen (en zwaktes verdragen) en onze complementariteit kunnen uitspelen. Ook het feit dat de dienst in de loop van de jaren mocht groeien in aantal medewerkers, stemt me dankbaar.
Een derde aspect waar ik blij om ben is dat we hoe langer hoe meer dichter bij het werkveld staan (bv. door de tweejaarlijkse bezoeken in voorzieningen, inhouse vormingen…). We zien en horen goed de noden vanuit de concrete praktijk en proberen hier binnen de speelruimte die we hebben, zo goed mogelijk mee naar antwoorden te zoeken.
Je koos er recent voor om de stap te zetten naar het gevangeniswezen en daar als gevangenisaalmoezenier te werken. Vanwaar deze keuze?
Met het laatste stukje van mijn loopbaan in het vooruitzicht, voelde ik het verlangen opnieuw groeien om voluit pastor te zijn. De specifieke context om mensen dit binnen de gevangenismuren te mogen doen, is een droom die al lang in mij leeft en die ik nu met vallen en opstaan, handen en voeten kan geven. Ik voel daarnaast dat ik,
na 9 jaar op beleidsniveau te werken, heb neergezet wat ik kon en dat het tijd is dat iemand anders aan de ‘beleidsmatige kar’ trekt en onze doelstellingen, samen met het team, behartigt.
Wat trekt jou in het bijzonder aan in de functie van gevangenisaalmoezenier?
De gevangenis is een plek waar mensen fundamenteel met zichzelf geconfronteerd worden. Deze mensen nabij blijven, bijstand bieden zonder hun daden goed te praten vind ik een belangrijke opdracht van de gevangenisaalmoezenier. Vanuit mijn geloof in God die Liefde is vertrek ik van de fundamentele overtuiging dat er in iedere mens iets goed zit en dat een mens meer is dan zijn slechte daden. Door te proberen vanuit Zijn liefde met gedetineerden in waarheid relatie aan te gaan, hoop ik hier en daar sprankeltjes hoop te bieden en zaadjes voor toekomst te strooien. En ik vermoed dat ik, net als zorgpastores, ook voor medewerkers met spirituele noden en vragen aanspreekpunt kan en mag zijn.
We zijn heel blij dat je jouw droom hierin kan waarmaken. Terzelfdertijd zullen wij (ons team) en de vele pastores die jou kennen als begeleider, trouw aanspreekpunt, kritisch klankbord, luisterend oor, gedreven lesgeefster, … jou missen. Is er iets wat jij zal missen aan de huidige job?
Binnen de kerkstructuur werken was voor mij vanaf het begin tot nu uitdagend. En ja, als het me lukte hierin helemaal mezelf te zijn, met een concreet initiatief een kleine rimpeling teweeg te brengen, authentiek te spreken waar ik kon en mocht spreken, gaf dat ook veel voldoening. De fijne contacten met andere medewerkers in het bisschopshuis zullen zeker ook een leegte achterlaten. En daarnaast zijn er de vele contacten met mensen in de zorgsectoren, het kunnen en mogen ontwikkelen van vormingen, de fijne samenwerking in het team, het beluisteren, mogen ontvangen, mee op weg gaan, met mensen… Niet voor niets bestaat de mooie Franse uitdrukking: Partir, c’est mourir un peu. En tegelijkertijd heb ik er wel vertrouwen in dat deze aspecten en mijn opgebouwde bagage ook hun weg zullen vinden in mijn nieuwe job.
Heb je nog een wens voor de zorgpastores?
Ik wil mijn ongelooflijke waardering voor hen uitspreken. Op cruciale momenten in het leven van mensen reiken zij spirituele zorg aan. En ik hoop dat zij, ondanks de uitdagingen die er soms zijn, hun innerlijk vuur niet verliezen. Mijn boodschap zou dus zijn: probeer altijd het vuur waarvoor je het doet in jezelf te vinden, voedt het, voel de kern van de missie en zoek daarin jouw weg.
Dankjewel, Ilse, voor dit interview, maar uiteraard ook en vooral: voor de vele jaren waarin je met passie en veel innerlijk vuur invulling gaf aan jouw job in de Dienst Zorgpastoraat bisdom Brugge. We wensen jou alvast alle goeds met je nieuwe uitdaging en hebben er alle vertrouwen in dat ook jij jouw weg zal vinden om de kern van jouw missie en droom waar te maken. En inderdaad, binnen onze dienst laten we jou vanaf 1 september los, maar we blijven elkaar steeds (anders) vasthouden.
