Een opa en oma?
In Hulste, voor de kerk, parkeerden twee mensen hun fiets. Ze waren helemaal opgekleed voor het feest. Ik schertste nog wat door hen te vragen of het één van hun kinderen was, goed wetende dat ze al kleinkinderen hadden van die leeftijd. Er kwam echter een verrassend antwoord: "Nee, dit jaar hebben we geen eerste communicantjes. We komen supporteren voor onze buren. Volgend jaar hebben we weer communicantjes in de familie. Nee, we komen ieder jaar en we zijn er op ons best. Het is toch zo mooi om die kinderen te zien in hun enthousiasme en hun echtheid."
Onder het klokkengelui te Stasegem:
Een kwartier vóór het grote gebeuren in de tuin van de pastorie vertelden de kinderen:
-"We mogen onze knuffel bij het grote kruis leggen."
-"Ik ben zo zenuwachtig!"
-"Het mooiste geschenk is de hostie."
-"Ik denk dat die naar karton smaakt en zo droog is..." "Nee, het heeft meer mee van dat snoeppapier!"
-"En dan zal ik iedere keer de communie mogen hebben!"
En nu zelf een communicant!
Een oma gaf jaren les in het eerste leerjaar. Ik vroeg haar hoe het voelde om nu te mogen zitten in de eerste communieviering van een kleinkind.
"De eerste jaren dat ik met pensioen was, kon ik niet gaan naar een eerste communieviering. Hoe het voelde nu? Je beleeft die viering heel anders mee. Je bent mee nerveus met de juffen en weet welke voorbereiding er daar aan is. Je denkt aan hoe ze kunnen lezen, aan het aanleren van de liedjes en zo meer. Natuurlijk ben je meer gefocust op je eigen kleinkind. En als er dan een liedje in zit dat je zelf nog hebt aangeleerd dan zing je mee inwendig. Het is natuurlijk het feest van je kleinkind maar daarnaast komen er nog zoveel herinneringen naar boven."
Na de eucharistie te Bavikhove en te Hulste:
Na de dienst getuigden de kinderen en ook enkele ouders:
Op de vraag wat er heel speciaal en leuk was aan de dienst dan hoor je telkens twee dingen: de hostie en de liedjes. De titels van de liedjes waar heel verschillend: "Aan tafel!", "Van een vis", "Er zit meer in een liedje", "Over Jezus", "We bidden Heer" en zo meer...
Enkelen gaven aan dat ze minder goed geslapen hadden, anderen dan weer niet. Eentje was er al vroeg bij want had naar de kapper geweest.
Toen ik een papa vroeg of die nog altijd kon getuigen dat de hostie het grootste geschenk was, wimpelde hij lachend de vraag weg en zei: "Ik weet het niet."
Een broer getuigde dat hij heel fier was op zijn zus. Op de vraag wat hij zich herinnerde van zijn eerste communie antwoordde hij het volgende:
Ik mocht naast mijn vrienden zitten en ik mocht hetzelfde liedje zingen als mijn zus vandaag: "We bidden Heer: kom bij ons en luister wat we vragen. We bidden Heer: kom bij ons, vandaag en alle dagen!"
Toen ik aan een kindje vroeg met hoeveel ze waren om voor het eerst Jezus te ontvangen dan zei ze hoeveel kinderen niet hadden meegedaan. Is dit ook niet de manier waarop wij nog soms dit bekijken: we merken op dat die niet meedoet in plaats van te zien wie het wel doet...
Een mama sprak haar bewondering uit hoe die kinderen er naar toe leefden en bij de voorbereiding zoveel er thuis over vertelden.
Een papa zei: op naar het vormsel!
Een beetje oma er bij...
Een familie getuigde: "We hadden nog zo graag gehad dat oma erbij was, maar het mocht niet zijn." Ze hadden ervoor gekozen om hun kind een jaar vroeger zijn eerste communie te laten doen zodat oma het nog kon meemaken. De school had er alles aan gedaan om dit zo goed mogelijk te laten verlopen. Oma echter stierf twee maanden vóór het feest." En toch zal ze er een beetje bij zijn. Haar kruisje hangt nog in de kerk", zo spraken ze elkaar troost in.
Een doopsel van een broertje na de eerste communie…
In Sint Salvator, de kerk van centrum Harelbeke mocht ik een jongen van bijna drie jaar dopen, dit net na de eerste communieviering. Zijn broertje had net zijn eerste communie gedaan. Ik gebruikte het stukje evangelie: De laatsten zullen de eersten zijn. Zijn broer ging namelijk als laatste in de rij om een hostie. Hij was dan ook de eerste die dan opnieuw een feest meemaakte.
Communie en doopsel zijn dan ook heel erg verbonden met elkaar. Voor de communieviering mag doorgaan wordt er namelijk nagegaan of de kinderen al gedoopt zijn. En zeggen dat in de eerste eeuwen doopsel, communie en vormsel vaak één groot feest waren na een degelijke doopselcatechese...
Proficiat aan alle eerste communicantjes en hun families!
Het is vandaag en morgen nog meer een grote getuigenis van mensen onderweg, zoekend en hun geloof vierend.
Wilfried Pauwels
