Lourdesbedevaart 2016

Gaan is stappen zetten, moeite doen, is achterlaten, meenemen en naar iets of iemand toegaan. De moeite doen om het alledaagse van thuis achter te laten. Je zorgen en je dankbaarheid, je vragen over het leven meenemen. En naar Lourdes, naar Bernadette, naar Maria, naar God, naar jezelf gaan als naar een bron waardoor je gezuiverd en gelaafd weerkeert, waardoor het alledaagse niet meer alledaags is.

Naar de bron gaan is niet een vanzelfsprekende stap. Je moet de modder van het kwaad rond en in je trotseren. Je wordt geroepen om kwetsbaarheid te zien. Naar de bron gaan, kan niet zonder de weg van het kruis, van lijden en liefde tegelijk.

Omdat de stap zetten moeite kost, niet vanzelfsprekend is, zet je de stap best samen. Wordt hij samen gezet in Lourdes. Door de gezonde die de zieke helpt, waardoor de gezonde herleeft. Door de vele talen die hetzelfde geloven. Door een diepe deugddoende babbel over vragen van het leven. Door samen te bidden in eigentijdse vieringen en mooie momenten.

Dit stond te lezen in de folder met het programma van onze bedevaart In Lourdes onder leiding van Jan Dehond. Een heel gevarieerd programma, een heel gevarieerde groep was het ook. Maar samen hebben we deelgenomen en we hebben we er deugd aan gehad.

Samen op stap

Onze valies nog niet uitgepakt en we gingen al op verkenning naar het heiligdom. Door de heilige deur, want het Jaar van de Barmhartigheid geldt ook in Lourdes. In de namiddag hadden we een stemmige, ingetogen openingsviering in de kleine Chapelle Sainte-Anne. Groot was het contrast met de dienst die we daarop meemaakte in de enorme basiliek Pius X. Met pracht en praal werd het Heilig Sacrament rondgedragen en uitbundig werd er in alle talen gezongen en gebeden.

Op dinsdagmorgen stond er een bevrijdingsviering op het programma, dit keer in de kleine Chapelle Saint-Gabriel. Een beklijvende viering waarin iedereen persoonlijk om vergeving kon vragen. Als slotlied zongen we ‘Heer die met ons gaat, ’t water uit de rotsen slaat, Heer, Gij zult ons laven.’ En ons gebed werd verhoord, al kwam het water dit keer niet uit de rotsen, maar uit de hemel. Het heeft ook zijn charme: een kruisweg langs de mooie witte marmeren beelden, onder de paraplu. Het was gelukkig de enige regen die we in Lourdes hebben gezien.

In de namiddag nam Jan ons mee in de voetsporen van Bernadette, een tocht door Lourdes van de molen naar het ‘cachot’ waar de familie Soubirous woonde. De warme, zonnige tocht werd afgesloten op een klein terrasje met een fris drankje. De weg terug naar het hotel werd er opvallend veel gebabbeld.

Ook ontspanning

Woensdag vertrokken we al vroeg op uitstap naar le Chateau de Cassaigne. In het kasteel werden we ingewijd in de geheimen van de Armagnac. Je kan uiteraard niet alleen praten over deze lekkere drank, je moet ook proeven. Na de rondleiding was er picknick, gezellig buiten aan de houten banken op dit prachtige domein.

Daarna stond er nog een bezoek aan de Abbaye van Flaran op het programma. Een prachtige cisterciënzerabdij uit de elfde eeuw.

De laatste stop was in Auch om de zeventiende eeuwse kathedraal te bewonderen. En dan was er tijd om een werk van barmhartigheid te beoefenen.

Terug in Lourdes stond er nog de lichtprocessie op het programma. Dat moet je als bedevaarder zeker ook meemaken.

Onze laatste dag konden we in de voormiddag nog naar Bartrès waar Bernadette gewoond heeft. Enkel het dorpskerkje was te bezichtigen, maar de tocht de voet terug naar Lourdes was meer dan de moeite waard.

En wie van natuur houdt, kwam ook in de namiddag aan zijn trekken. We kregen een rondleiding op Cité Saint-Pierre. Een prachtig natuurgebied waar door monseigneur Rodhain, een centrum is opgericht waar mensen met beperkte financiële middelen kunnen verblijven als ze op bedevaart komen. Buiten enkele vast werkkrachten draait de hele organisatie grotendeels dankzij vrijwilligers.

Het was genieten daar op de heuvels, onder de bomen, in alle rust uitkijkend op het drukke centrum van Lourdes.

In de kleine kapel toegewijd aan Bernadette beleefden we onze zendingsviering. In deze nagebouwde stal van Bernadette zongen we ‘Wat God doet, dat is welgedaan’. Ons zingen klonk welgemeend over de heuvels.

Samen kerk

Elk met ons eigen rugzakje vol met ervaringen, problemen, dankbaarheid kwamen we aan in Lourdes. Deze enkele dagen samen maakte van ons een groep. We leerden elkaar kennen, we hebben veel gepraat, we hebben veel gedeeld, we waren samen kerk. Onze goede herder Jan telde zijn schaapjes vaak en wist ze allen samen op de goede weg te houden.

Dankjewel aan iedereen van de groep, maar vooral aan Jan.

Deze bedevaart was een intense ervaring, vol goeie moed kunnen we er weer tegenaan.

mdr