De bezinningstekst die je hoorde op het einde van onze weekendeucharistievieringen kan je hier nog eens nalezen.
Af en toe word je bedolven onder allerlei onheilsprofetieën. Het gaat slecht met ons milieu. De ozonlaag, de waterhuishouding: ze zijn een bedreiging voor de toekomst van mens en wereld. Normen en waarden lijken te verdwijnen. Er zijn de problemen van drugs en alcohol. Geweld neemt hand over hand toe. We vragen ons soms af, waar het naartoe moet. Het kan zo niet langer meer.
Het zou dom zijn om de ogen te sluiten voor de problemen van onze wereld. Maar het is niet goed om ons in die dreiging te laten meeslepen. Het Evangelie roept op om onze hoofden juist dan omhoog te houden. Het kan niet de bedoeling zijn, dat we ten onder gaan aan pessimisme.
Het leven van mens en wereld is toekomstgericht. Daarom worden we opgeroepen waakzaam, alert te zijn. We moeten de vinger aan de pols houden, maar ook de handen uit de mouwen steken.
Lijdzaam toezien is niet christelijk. Daadwerkelijk uitzien naar leven en ruimte: daartoe worden we uitgedaagd.
Op onze weg naar Kerstmis mogen we dit voor ogen blijven houden.
