In het boek Handelingen van de Apostelen lezen we hoe de eerste christelijke gemeenschap leefde. Zij namen vanaf het begin drie taken op zich: liturgie, verkondiging en diaconie. Aan deze drie taken dragen de kapelmeesters van de kapel van het Allerheiligste Sacrament bij.
De apostelen kwamen trouw samen om te bidden, het brood te breken en te luisteren naar de leer van Jezus. Dat is de liturgie: God eren in gebed, woord en sacrament.
Ze getuigden ook van hun geloof, open en moedig.
Petrus sprak tot het volk, Paulus trok van stad tot stad. Overal vertelden ze dapper en met gevaar voor eigen leven dat Jezus verrezen is. Ze moesten vaak vluchten. Tot op vandaag zijn er mensen op de vlucht omdat ze willen getuigen van de verrijzenis. Dit is de verkondiging: het delen van het evangelie, in woorden én in levenshouding.
Maar de apostelen deden meer. Ze verkochten hun bezittingen en deelden wat ze hadden met wie het nodig had.
Niemand werd vergeten, vooral de armen en weduwen niet. Vanaf het prille begin werden diakens aangesteld om deze taak op zich te nemen, maar ze is een taak van elke christen. De kracht van een gemeenschap toont zich in de zorg voor de meest kwetsbaren onder hen. Dat is diaconie: dienstbaarheid aan de ander, vanuit liefde.
Liturgie, verkondiging en diaconie zijn geen losse taken. Ze vormen samen het hart van de christelijke gemeenschap. Ze verbinden de mens met God, met elkaar en met de wereld.
Wat begon in Jeruzalem, groeide uit tot een wereldwijde beweging. En nog steeds leven christenen uit diezelfde bron, in geloof, hoop en liefde – gedragen door het vuur van de Geest.
