Nog in de Paasvreugde vertrokken we voor de 17-de keer op stap naar Halle.
Een grote dank aan Lidia, Guido en Daniël voor de organisatie van deze onvergetelijke dag!
Ook zijn we enorm dankbaar voor de mensen van de bezemwagens.
De glimlach van Marie-Thérèse gaf ons extra energie om door te gaan.
Het was heel fijn om Stijn in zijn eigen stad te zien en we zijn trots dat hij bij ons orgel speelt.
Francine van de bloemenploeg, ook uit Halle, schonk ons kaarsjes als aandenken aan deze prachtige dag. Zo'n lief gebaar van een liefdevolle dame!
Van harte dank!
Blijf in mijn vreugde.
VREUGDE is het woord dat volgens mij het beste onze bedevaart omschrijft. Het begon in de Sint-Pieterskerk met de overvloedige zegen die altijd een glimlach op onze gezichten tovert, gevolgd door de sympathieke ondersteuning van Marie-Thérèse en haar team, en eindigde met een vrolijke intocht op de markt van Halle met onze lieve koploper op wieltjes, Agnès. We werden enthousiast ontvangen door de treinbedevaarders uit Jette die al een tijdje van de terrasjes aan het genieten waren. Ook de gesprekken die tijdens het stappen gevoerd werden, mogen niet vergeten worden; ze zijn van onschatbare waarde. We beseffen maar al te goed dat samen op weg zijn de kracht geeft om vreugde te verdubbelen, en gedeelde zorgen voelen dan ook lichter aan. De boodschap van zorgzaamheid werd ook benadrukt tijdens de preek door pastoor Dirk.
Volgend jaar zijn we weer van de partij, zelfs Cardijn is al op de hoogte. "En nu vooruit!" - zal hij zeggen - er wacht ons nog een bedevaart. Deze keer naar Scherpenheuvel. Dat belooft."
Ela
Met een beetje tegenzin vertrokken vanuit Jette maar de zon was van de partij,
vrienden die je meetrekken, de babbels onderweg, daar doe je het voor.
Enorm veel afval onderweg zowel in de stad als erbuiten.
Dat doet je nadenken over hoe de mens omgaat met de natuur en wat halen al die preventies uit....?
Bij vertrek was de groep niet al te groot maar aan de Ceria kwamen er toch enkele stappers bij. Slim gezien misschien want het is toch een hele trok hé 20km.
De weg naar is ook een moment om anderen ofwel beter te leren kennen of nieuwe te ontmoeten.
En daarvoor doe je het.
Maar als de toren van de Basiliek in zicht komt, denk je, we zijn er bijna maar de laatste loodjes wegen het zwaarst.
Bij aankomst op het plein in Halle: applaus voor de eersten van parochianen die per trein of per auto zijn gekomen om samen Eucharistie te vieren.
Met stramme spieren en wat vermoeid doet het deugd om even stil te staan bij Maria.
Dank aan Dirk, Daniël, Guido en anderen die de moed en de kracht vinden om ons telkens weer samen te brengen.
Al zal het drummen worden volgend jaar als er maar 40 mogen meestappen!
Anita
Van de Gucht
HEEL BIJZONDERE BEDEVAART NAAR HALLE
Wij besloten om met eigen vervoer de bedevaart naar Halle mee te doen. Zoals afgesproken dienden we eerst langs Ganshoren om Fernande op te halan Een kranige oude lieve dame waarmee ik goede gesprekken had die dag.
Nog nooit was ik in Halle geweest. Dus het was een beetje voortgaan op de gps. Zoals in alle steden was het overal eenrichtingsverkeer en daardoor was het zoeken naar een zo dicht mogelijke parking zodat er niet teveel gestapt diende worden.
Er waren al veel gekende gezichten die op de terrasjes voor de basiliek van een deugddoende lentezon zaten te genieten
Toen ik de basiliek binnenstapte was ik vol verwondering voor het prachtige bouwwerk.
De eucharistieviering voorgegaan door padre Dirk was gevuld met mooie gezangen en als laatste natuurlijk het mooie “Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen.”
Samen met Fernande aan mijn arm stapten we de basiliek buiten en op haar vraag gingen we nog iets eten.
Dan was het tijd om naar de auto te gaan. Halle niet kennende was het eerst even zoeken naar de parking. Gelukkig konden we beroep doen op de politie “uw vriend”.
Het was een hele belevenis vertrouwde Fernande me toe en volgens Jaak hadden we een plezante dag gehad.
