ELKE MINUUT DIE VOORBIJ GAAT, IS ER één MINDER OM ONS TE HEILIGEN …
Dit citaat van CARLO ACUTIS vormde 1 van de verrijkende inzichten gisterenavond, tijdens onze Advent-conferentie in de Pastorie van de Jetse Sint-Pieterskerk.
Waar wilde Carlo met de uitspraak naar toe ?
Was het een oproep om ons steeds weer te verbeteren, om te blijven groeien in het leven en geloof, én ons te wijden in naastenliefde naar de medemens toe?
Volgens onze moderator, docent theoloog Vincent Dewulf uit Diksmuide, had de jonge Carlo dit inderdaad zo bedoeld.
Heel wat van de verschillende inzichten van onze Millennium-heilige kunnen toegeschreven worden aan:
-
Het belang en de kracht van bidden en geloven
-
Mensen helpen in volle Naastenliefde
-
God lief hebben door de onthechting van het materiële leven
BIOGRAFIE
Carlo Acutis zag als zoon van Italiaanse bankiers het levenslicht in London in 1991. De introductie tot het katholiek-Christelijke leven heeft hij te danken aan Beata, zijn Poolse kinderoppas.
Carlo’s ouders waren zeker en vast geen pilaarbijters. Verwonderlijk toch dat onze heilige van kinds af zijn hart meer en meer opende voor de liefde van en naar God.
Dit uitte zich niet alleen door gebed, momenten van introspectie en een dagboek (waaruit vele van zijn citaten gepuurd zijn).
Neen, hij was die jongen die met z’n zakgeld slaapzakken ging kopen voor de armen. Hij wou ook actief betrokken worden bij het maken voor en uitdelen van soep aan de armen door een groep Italiaanse nonnen in Milaan, de stad waar hij het leeuwendeel van zijn jeugd heeft door gebracht.
Misschien leek hij zelfs in zijn grote liefde voor dieren, op een doorsnee-tiener die ambities had om veearts te worden ofzo?
Wat hem heel sterk kenmerkte was zijn voorliefde voor het internet en digitale communicatie in ruime zin. Vandaar dat er naar hem gerefereerd wordt als de ‘cyber-apostel ’of als ‘Gods Influenceer’.
Voor hem was het hele internet-gebeuren, een wereldwijd samenhangend geheel om het geloof in God te verspreiden en als grote liefdevolle, christelijke gemeenschap in die zin met elkaar te kunnen communiceren.
In de tijd dat het nog minder evident was als nu, ontwierp hij eigenhandig een website om het Christelijke Geloof en diens waarden beter te kunnen verspreiden – zeker ook naar de jongeren, bij wie hij op veel bijval kon rekenen. En binnen dit alles, handelde hij enerzijds vanuit authenticiteit (hij riep steeds weer op aan anderen om zichzelf te blijven, als het bedoelde origineel van Gods creatie, i.p.v. één of andere fotokopie) en anderzijds vanuit een zekere, evenwichtige gematigdheid (hij legde zichzelf een restrictie op om maar 1 uur per week te ‘gamen’, zijn favoriete hobby).
In 2006 stelde men een Acute Leukemie bij de 15-jarige Carlo vast. Hij overleed enkele weken later.
HEILIVERKLARING
Ook in de 21e eeuw zijn er nog tal van stappen die doorlopen dienen te worden, vooraleer een gewone sterveling kan verheven worden tot heilige in de Rooms-Katholieke Kerk. Maar het is voor onze Carlo Acutis wel snel gegaan: geen gebruikelijke 40 jaar na overlijdensdatum, maar wel amper 20 jaar.
Zodoende zal hij ook de geschiedenis in gaan als een heiligverklaarde wiens ouders, broer en zus op de ceremonie aanwezig waren… Maar hoe kunnen we deze beslissing van de Kerk en de uitvoering ervan door paus Leo beter begrijpen?
-
Eerst en vooral zijn er de mirakels. Men spreekt van een miraculeus wonder in de Kerk, als er iets onverklaarbaars gebeurd is, dat o.b.v. een positief-wetenschappelijke, neutraal medisch rapport niet verklaard kan worden – en waarbij door gebed de interventie van of voorspraak bij God door de heilige bekomen werd. In het dossier van Carlo Acutis is er sprake van een ongeneeslijk zieke jongen die aan Pancreas-kanker leed, en die door diens moeder, na een gebed gericht aan Carlo, wonderbaarlijk genas en daarnaast ontwaakte een meisje dat slachtoffer werd van een fietsongeval uit haar levensbedreigende coma.
-
In de argumentatie pro een heiligverklaring, zien we in Carlo misschien wel het overduidelijke voorbeeld van de grote investeerder uit ‘de parabel van de talenten’ : ook al was hij maar kort onder ons, toch heeft hij als kind en jongere zijn leven ingezet in het teken van ‘geven’, inzet voor de andere, vanuit zijn hart en geloof de medemens helpen. Meerwaarde scheppen door te geven en te delen.
-
Hij was zeer gelovig.
Toen hij vernam dat hij nooit ouder zou worden dan 15 lentes jong, heeft hij zijn lot aanvaard. Hij berustte in het sterven en vertrouwde op zijn geloof en zijn leven in het hiernamaals. Hij riep zelfs op om te bidden voor de Kerk en niet zozeer voor hem!
ONZE CONFERENTIE SAMEN
De Power-Point-presentatie werd opgeluisterd met didactisch filmmateriaal. En de sterkte van de gehele Conferentie lag in 3 zaken: een bevlogen moderator, een open interactieve dialoog tussen de deelnemers en de gemeenschapszin van onze parochie, die vanuit haar hart verwelkomend was naar alle aanwezigen (en de afwezigen betreurde).
Dank u aan Christine en Danny voor alle administratieve ondersteuning, Daniël en Guido voor de audiovisuele bijstand, Rita voor het afsluitend dankwoord, de porto-ploeg-delegatie voor de thee, koffie en koekskes en aan de 34-tal deelnemers (waaronder onze lieve (allez, meestal toch) herder, padre Dirk)
We rekenen erop dat u er volgend jaar ook zal bij zijn!
Of om het met een citaat van Carlo Acutis te zeggen:
“De eucharistie of rozenkrans is de snelweg naar de hemel “ ( misschien verdien je met het bijwonen van een Conferentie zoals de deze, punten voor een binnenweg ?)
Rendez-vous volgend jaar,
Manuel Maes
Op YouTube vind je interviews met Antonia Salzano, moeder van Carlo Acutis. De overtuiging waarmee ze over haar christelijk geloof spreekt, staat in groot contrast met de vrouw die vroeger maar bij drie gelegenheden een kerk vanbinnen zag: bij haar eerste communie, plechtige communie en huwelijk. Daar zou haar zoon Carlo verandering in brengen: onder zijn invloed werd ze een vurige gelovige, die bevlogen getuigt over het Evangelie en het leven en werk van haar zoon: ‘Hij bekeerde me. Dat beschouw ik evenzeer als een mirakel. Ik was ver van de kerk. Ik groeide op in een geseculariseerd gezin, zoals miljoenen mensen vandaag. Maar door mijn zoon, die mij voortdurend indringende vragen stelde over het geloof, werd ik gedwongen na te denken. Dat was de reden waarom ik dichter bij de Kerk kwam.’
Ze is niet de enige, getuigt ze: ‘Carlo ademde het Evangelie uit en als vanzelf trok hij daardoor mensen aan. Verschillende mensen heeft hij zo teruggebracht tot het geloof, ook jonge mensen.’
Carlo Acutis stierf op 12 oktober 2006 op 15-jarige leeftijd. Op 10 oktober 2020 werd hij zaligverklaard. Sinds de paus een tweede wonder erkende dat aan Acutis wordt toegeschreven, staat niets diens heiligverklaring in de weg. Vermoedelijk zal die plaatsvinden in 2025, een Jubeljaar in de katholieke Kerk.
Carlo Acutis wordt op 3 mei 1991 in Londen geboren in een welstellende Italiaanse familie. Zijn ouders, bankiers Andrea Acutis en Antonia Salzano, wonen als expats in Londen. Niet lang na de geboorte van hun zoon vestigen ze zich in Milaan.
Carlo is een vroege en vlotte prater, met een bijzondere interesse. ‘Vanaf zijn vierde was hij in de ban van alles wat religie betrof’, vertelt zijn moeder Antonia op YouTube. ‘Als we in een stad wandelden en we passeerden een kerk, wou hij altijd binnengaan om hallo te zeggen aan Jezus en Maria. Of we moesten een bloemetje kopen om aan een mariabeeld te leggen.’
Poolse kinderoppas
Het is de Poolse kinderoppas van het gezin, Beata, die Carlo’s religieuze gevoeligheid ontdekt en verder stimuleert. Beata is zelf diepgelovig, ze heeft een bijzondere spirituele band met haar landgenoot Karol Wojtyla, paus Johannes Paulus II. Het is zij die Carlo zijn eerste gebedjes leert en met hem voor het eerst naar een eucharistieviering gaat.
Het meisje herinnert zich hoe ze ooit werd uitgelachen omdat ze een rozenkrans rond haar hals droeg. Carlo, op dat moment drie jaar oud, vertelde Beata dat ze zich niets moest aantrekken van de opmerkingen, en dat haar halsketting de mooiste van de hele wereld was. Die affiniteit met de rozenkrans zou nooit verminderen, want, zo stelde Carlo: ‘De rozenkrans is mijn snelweg naar de hemel.’
Die uitspraak zou zijn motto worden, je vindt ze terug op tal van bidprentjes en memorabilia.
Carlo ontvangt zijn eerste communie op zijn zevende, in het klooster van St-Ambrogio ad Nemus in Milaan. Voortaan gaat hij meer dan eens per week naar de mis en wekelijks te biecht. Verder houdt hij zoals zoveel kinderen van zijn leeftijd van voetbal, Pokémon, actiefilms en dieren - hij heeft op een bepaald moment vier honden, twee katten en verschillende goudvissen.
‘Carlo wou zijn tijd niet verspelen’
Gedienstig, geëngageerd en goedlachs, zo omschrijven klasgenoten hem. Altijd bereid om de handen uit de mouwen te steken. Op zijn 10de helpt hij mee met parochiale activiteiten, onder andere met het uitbouwen van een website — zijn passie voor informatica is toen al duidelijk. Hij wordt ook vrijwilliger in een project voor bejaarden en kansarmen. Zijn moeder: ‘Carlo wou zijn tijd niet verspelen. Ook al hield hij van computerspelletjes, hij zette voor zichzelf de limiet op één uur per week. De rest van zijn tijd ging naar eucharistie en vrijwilligerswerk.’
De familie-uitstappen van het gezin Acutis staan meer en meer in het teken van religie. Assisi wordt een geliefdkoosde bestemming — zijn ouders hebben er een buitenverblijf —, maar ze bezoeken ook plaatsen waar ooit een eucharistisch mirakel plaatsvond. Carlo is erdoor gefascineerd. Voor hem zijn ze het bewijs dat Christus levend in ons midden is.
Na zijn vormsel gaat Carlo les volgen aan de jezuïetenschool Instituto Leone XIII in Milaan. Op 13-jarige leeftijd wordt hij assistent-catechist, en webmaster van de websites van zijn parochie en van zijn school. Carlo blijkt immers meer dan gewone aanleg te hebben voor computers en informatica. In leerboeken die maar voor oudere middelbare scholieren en hogescholen zijn bestemd, wil hij meer te weten komen over hoe je zelf programma’s schrijft en websites bouwt.
Leerkrachten van toen getuigen dat hij populair is op school en zich met overtuiging mengt in discussies over geloof en abortus. Hij bekommert zich om klasgenoten wier ouders gaan scheiden en bij meer dan één gelegenheid verdedigt hij mensen met een beperking die worden bespot. Meisjes benadert hij met een opvallende hoffelijkheid; hij maant hen aan niet lichtzinnig om te gaan met hun lichaam - hun ‘tempel van God’.
De schoonheid van hun ziel
Hij vraagt zich af: ‘Waarom zijn zo veel mensen bezig met hun uiterlijke schoonheid en niet met de schoonheid van hun ziel?’
Zijn moeder getuigt: ‘Hij zei soms hoe vreemd het was dat duizenden mensen in de rij gaan staan voor een voetbalwedstrijd of voor een concert van een rockster, maar dat de kerken soms leeg zijn. Dat kon hij niet begrijpen.’
‘Wat heeft een man eraan als hij de hele wereld wint maar zichzelf verliest?’ Deze zin uit Lukas 9 was één van Carlo's favoriete Bijbelpassages.
2006 wordt het laatste levensjaar van Carlo Acutis. Een druk jaar, waarin veel van zijn vrije tijd opgaat aan de uitbouw van een website waarop hij de eucharistische mirakels uit 17 verschillende landen verzamelt en documenteert. In totaal zijn het er 142, waarbij ook 7 in België. De website is nog steeds online en wordt door vrienden onderhouden.
Begin oktober wordt Carlo ziek. Griep, zo lijkt het, maar zijn toestand blijft verslechteren. Op zondag 8 oktober valt de vreselijke diagnose: acute leukemie, M3-variant, een agressieve kanker die bloed en beenmerg aantast. Hij wordt opgenomen in het ziekenhuis, hij heeft nog maar enkele dagen te leven. De pijn ziet hij als ‘een offer voor de Heer, voor de paus en de Kerk’.
Moed, liefde en empathie
Amper twee dagen later vraagt Carlo om de laatste sacramenten. Sandro Villa is de priester die hem die toedient. Hij vertelt tegenover Catholic News Agency: ‘In een kleine kamer, op het eind van de gang, kwam ik bij een jongen. Zijn bleke maar serene gezicht verbaasde me - zeker voor een zwaar zieke adolescent. Ik verwonderde mij over de toewijding waarmee hij de sacramenten ontving. Het leek alsof hij er al een tijdje op had gewacht en er echt naar verlangde. Een paar jaar later hoorde ik dat hij ‘eerbiedwaardig’ was verklaard. Ik ben dankbaar dat ik hem even heb mogen ontmoeten.’
Ook de twee dokters die Carlo behandelden, dr. Andrea Biondi en dr. Momcilo Jankovic, getuigen: ‘Zijn ziekte nam hem van ons weg nog voor we hem konden leren kennen. Maar wat we nooit zullen vergeten, was zijn blik vol aandacht, moed, liefde en empathie. Zijn geloof in God, dat hij zo graag aan anderen wilde doorgeven, scheen dwars door hem. Hij leerde ons dat een leven, kort of lang, intens moet worden geleefd, voor zichzelf maar in de eerste plaats voor anderen.’
Op woensdag belandt Carlo in een coma waaruit hij niet meer zal ontwaken. Op donderdag 12 oktober 2006, amper vier dagen na de diagnose, valt zijn hart stil. ‘Ik zou graag naar huis gaan’, zegt hij in een van zijn laatste heldere momenten tot zijn moeder, ‘maar ik weet dat ik dit ziekenhuis niet levend zal verlaten. Maar ik zal je tekenen geven dat ik bij God ben.’
Dag op dag vier jaar na zijn dood bevalt zijn moeder, op 44-jarige leeftijd, van een tweeling: Carlo's zus Francesca en broer Michele.
Geen origineel maar een fotokopie
Tijdens de Wereldjongerendagen in Rio, in 2013, raakt Carlo Acutis bij de aanwezige jongeren bekend als de ‘cyberapostel’. Carlo krijgt de titel van ‘Dienaar van God’, een eerste etappe op weg naar zalig- of heiligverklaring. In 2018 noemt paus Franciscus hem eerbiedwaardig. En hij verwijst naar hem in zijn postsynodale exhortatie Christus Vivit! : ‘Vergeet niet dat er jongeren zijn die zelfs in de digitale wereld creatief en geniaal zijn. Zo iemand was de eerbiedwaardige Carlo Acutis. Hij wist heel goed dat de mechanismen van communicatie, reclame en sociale netwerken kunnen worden aangewend om ons te bedwelmen en verslaafd te maken aan consumptie, aan het kopen van het laatste snufje op de markt, geobsedeerd als we zijn door onze vrije tijd en gevangen in negativiteit. (...) Op deze manier benutten ze niet de unieke persoonlijke talenten die God hen heeft gegeven. Met als resultaat, zo zei Carlo, dat ‘iedereen wordt geboren als een origineel, maar veel mensen sterven als fotokopieën. Laat dat niet met jou gebeuren!’
Het proces voor de zaligverklaring van Carlo Acutis is op dat moment al vergevorderd. Eind 2019 geeft de Medische Raad van de Congregatie voor Heiligenzaken een positief advies over een wonder in Brazilië. Daarbij genas een kind van een pancreasafwijking nadat zijn moeder een noveen had gebeden waarin ze om de voorspraak van Acutis vroeg. Na onderzoek bevestigt paus Franciscus de authenticiteit van het wonder in een decreet op 21 februari 2020, waardoor de zaligverklaring van Acutis mogelijk wordt.
De eerste coronagolf zorgt nog voor uitstel, maar op 10 oktober 2020 is het zover: in de basiliek van Sint-Franciscus van Assisi wordt de jongen zaligverklaard. Kardinaal Agostino Vallini gaat namens de paus de dienst voor.
Ter gelegenheid van de zaligverklaring wordt het graf van Carlo Acutis in oktober 2020 geopend en kan zijn opgebaarde lichaam worden bezocht in de Santa Maria Maggiore in Assisi. Het gebalsemde lichaam is gekleed in een sweater, jeans en sneakers. Op zijn gezicht is een bijzonder realistisch siliconenmasker aangebracht.
Heiligverklaring uitgesteld
Op 27 april 2025 zou Carlo Acutis heilig worden verklaard, maar de plechtigheid moest worden uitgesteld door het overlijden van paus Franciscus, een week voordien. De nieuwe paus Leo XIV maakte een kleine twee maanden later een nieuwe datum bekend: 7 september 2025. Samen met Acutis werd dan ook een ander jong toonbeeld heilig verklaard, Pier Giorgio Frassati (1901-1925).
Intussen dragen zijn familie en vrienden zijn erfenis verder uit: dat van een jongen die bewees dat een doodgewoon leven ook heel bijzonder kan zijn. En geen fotokopie.
