Vandaag exact 20 jaar geleden, op het Feest van Petrus en Paulus ( 29 juni) kreeg ik de sleutels van de Jetse Sint-Pieterskerk
Nu zondag vieren we onze patroonheilige, Sint-Pieter, door sommigen misschien afgeschilderd als een 'loneganger' maar het tegengestelde is waar. Hij was een ware herder op wie de Kerk werd gesticht. Paulus ging overal te lande, maar ook daar zette hij Petrusfiguren om den boel staande te houden en te blijven trekken. Overal waar Paulus passeerde zorgde hij dat er benoemde krachten aanwezig waren om zo de eerste kerken blijvend gestalte te geven.
Als ge het enkel met vrijwilligers bereddert dan is dat ok voor gemeenschappen die palliatief zijn ( kwa kwaliteit en kwantiteit) of waar het enkel nog draait om de zondagsliturgie. Het is dan een kwestie van enkele jaren en gaat de deur onherroepelijk dicht.
Op 20 jaar tijd is er al heel veel water naar de zee gelopen.
Het fijne van de gemeenschap is dat we er zijn op cruciale momenten en dat we toch wat gist in de plaatselijke deeg mogen zijn.
Pastoor zijn is heel veel schipperen en zeker niet het eigen gedacht nastreven want anders haakt iedereen d'office af.
Het werkpunt van de volgende jaren zal er voor gaan hoe je de verschillende gedachten te samen met het mijne en de Kerkvisie kan laten getijen om zo de reeds jaren ingeslagen richting te mogen blijven bewandelen.
Her gaat erom de animatoren te kunnen blijven bezielen.
Na corona droomde ik al een geruime tijd van een feestelijk tintje ivm het Feest van Sint-Pieter dat we morgen, zondag gaan vieren met een Heilige Mis, gevolgd door een apero en een auberge espagnole!
Dat zou voor mij het grootse cadeau zijn mocht dat kunnen doorgaan, in aanwezigheid van al diegenen, ook voor wie wij de laatste jaren iets mochten betekenen.
En nu morgen is dat een feit!
Merci aan al diegenen die mijn ultieme droom op die dag mee gestalte mogen geven..
als het God belieft kunnen we er nog 7.5 jaar bij doen en als we weten dat we tegen dan nog dragers vinden doen we verder tot 2040 ! Dat laatste zal misschien een utopie worden alhoewel mirakels nooit uitgesloten mogen worden!
Dirk
ps, wees welkom, morgen om 10 uur voor de Heilige Mis en de apero!
Interview door Inke Ramaekers, voor GC Essegem
In de bloemetjes
Exact 20 jaar bekommert priester Dirk Vannetelbosch zich om zijn
parochianen. Hoog tijd om de man zelf eens in de bloemetjes te zetten.
Dus stuurden we onze reporter met een boeket naar de Sint-Pieterskerk.
“Ik wou altijd al priester worden, maar ik ben een stotteraar. Spreken voor publiek is dan niet
evident, zeker niet in het Frans. Mijn ouders hadden andere plannen voor mij. De bouwgrond
naast de deur lag al klaar. Die ligt er nu nog altijd. Ik heb in de bank gewerkt. Tot ik in 1996
het seminarie voor late roepingen ontdekte. Ik noem het het seminarie voor late
antwoorden.”
“In 1998 werd ik tot priester gewijd. Na mijn stage was ik een tijd lang onderpastoor in Laken.
Toen de priester van Sint-Pieter in 2004 op pensioen ging, zochten ze iemand om hier de
boel op stelten te zetten. Plezante stelten, hé. De Sint die met de trein komt, Pere Gilbert die
een rock ’n roll-mis geeft, de motorzegening, een mis in het Brussels… Mijn entree was snel
gemaakt. Op den duur was het niet meer ‘mijnheer pastoor’, maar Padre van Jette. Pas op,
ik kan mijnheer pastoor uithangen, hoor, maar iedereen weet dat ik dan aan het zwanzen
ben.”
“Met die grote initiatieven halen we geregeld het nieuws. Da’s tof, maar het belangrijkste is
toch dat we een oord van rust bieden aan mensen die dat nodig hebben. En verbinding
creëren, da’s de essentie. Na de mis op zondag trakteer ik achteraf op een porto of een
koffie. Op maandag, woensdag en vrijdag zorgen we ervoor dat er onthaal is en de koffie
klaar staat. De deur staat open, iedereen is welkom.”
“Ik geloof dat we niet ons goesting kunnen doen. We hebben verantwoording af te leggen.
Aan wie of wat, hoe de mensen dat benoemen is mij om het even. Dat de imam hier mee
een gebed komt doen, veel families verschieten dat dat kan. Hier rond het plein heb je de
politie, de moskee, de bibliotheek, de kerk... We proberen allemaal het gemeenschapsgevoel
levend te houden.”
“Ik maak me wel zorgen over waar het met onze maatschappij naartoe gaat. De bevolking is
enorm veranderd. Ik heb schrik dat het Brussel van de toekomst meer gescheiden zal zijn
behouden.
Het is aan ons om openheid te blijven tonen.”
“Maar ik wil hoopvol blijven. Mocht ik dat niet zijn, dan zou ik hier niet meer zitten. Hoe blijf je
anders verantwoordelijke van een Nederlandstalig pastoraal in een multiculturele grootstad
waar de voertaal Frans is? Gelukkig ben ik goed geëntoureerd. Er is iemand die helpt bij de
administratie, de vloer wordt elke week gepoetst, er is een bloemenploeg van 10 à 12
personen om de kerk te decoreren… Een priester is in feite de animator van de animatoren.
Als die wegvallen, dan valt er niet veel meer te animeren, hé, dan moet er gereanimeerd
worden.”
“Als pastoor is het belangrijk er te zijn. Als ze mij bellen, is het altijd voor ambras. Ik kan dan
toch moeilijk zeggen: “Ik ben niet beschikbaar, u kan contact opnemen met mijn collega”?
Daarom ben ik wel blij om in Laken te wonen. Daar ben ik Dirk. Daar kan ik mij een beetje
afsluiten, samen met mijn drie kippen. Maar ik zou geen andere job willen doen. Nee wacht,
ik ben tot iets anders niet in staat.”
“30 juni, het feest van Sint-Pieter, is de dag waarop ik twintig jaar gelden mijn sleutels heb
ontvangen. Om dat te vieren houden we een ‘auberge espagnol’. Eerst een
eucharistieviering en daarna samen aan tafel. Iedereen brengt iets mee, niet om mij een
plezier te doen, maar omdat ie zich verbonden voelt. Na al die jaren is er nog steeds een
gelovige kern. Misschien minder bloeiend dan vroeger, maar het is precies echter, hechter
