HET ONTSTAAN VAN VRIENDSCHAPPEN
(Het verhaal wordt neergeschreven zoals het in mijn herinneringen leeft, mogelijks kan er ergens een nuance of kleine onjuistheid in zitten, alvast mijn excuses)
Begin 2009 ben ik al jaren lid van een internationale motorclub en op die manier was ik deelnemer aan verschillende motoruitstappen. Dit betreffen zowel 1-daagse trips, als meerdaagse buitenlandse reizen.
In mijn mailbox verschijnt dan een oproep tot samenkomst in de gebouwen van de Brusselse gerechtelijke politie en dit voor mensen die interesse hebben in een motorreis naar Lourdes. Onmiddellijk stuur ik de mail verder naar enkele kennissen/motorvrienden van wie ik vermoed dat ze de uitnodiging ook met de nodige aandacht zullen lezen.
Het resultaat is dat we enkele weken later met drie Westvlamingen in de kantine/refter van een hoogbouw in de omgeving van Brussel-noord zitten met een dertigtal andere motorrijders.
Na deze meeting stappen we buiten met een goed gevoel en het is al snel duidelijk : We doen het, we gaan mee.
Behalve ons drietjes kwamen we enkele andere bekenden tegen (onder wie de organisator), maar de meerderheid waren toch gezichten dewelke voor het eerst mijn netvlies passeerden.
Eénmaal thuis wordt er snel definitief ingeschreven en worden de verdere afspraken vooral gemaakt langs het world wide web.
Op het werk dient er verlof te worden aangevraagd van 6 tot en met 13 september. We vertrekken op zondag 6/9 en de zondag nadien zullen we de landsgrens van Frankrijk naar België terug overschrijden.
Ongeveer een maand voor het vertrek komen we nog eens met z’n allen samen en dit in ‘De Pastorie’ te Jette.
We hadden door de verschillende mails kennis dat er een beginnende motorrijder zou meegaan richting Lourdes en dat hij een apart beroep uitoefende. Hij was pastoor te Jette, en zodoende werd er gekozen om de tweede voorafgaande bijeenkomst op zijn terrein te laten plaatsvinden.
Er stelt zich echter 1 groot probleem.
Op 14 juli was ik het slachtoffer van een verkeersongeval waarbij ik als motorrijder tegen een auto knalde op de Antwerpse ring.
Het resultaat is dat er grote vraagtekens achter mijn naam staan als deelnemer.
Ik zit met de rechterpols in het gips, draag een brace rond de linkerpols en er zitten barstjes in de rechterenkel, om van een aantal gebroken en gekneusde ribben te zwijgen.
Iedereen komt op het Kardinaal Mercierplein te Jette echter mijn richting uit met steunende woorden en ik word nadien thuis afgezet met 1 overtuiging : ik zal er bijzijn op 6 september.
Drie dagen voor de afreis wordt in het Torhoutse ziekenhuis de gips verwijderd en daags nadien lig ik op de operatietafel om het ijzerwerk uit de pols te nemen. Een bezoekje aan de kinesist leert dat er grote stijfheid in de ene pols zit, maar dat ik weinig verkeerd kan doen inzake overbelasting.
De definitieve beslissing tot afreis gebeurt dus slechts twee dagen voordien.
Aangezien we naar Lourdes gaan, werd er gekozen om op zondag eerst de eucharistie in Jette bij te wonen en vervolgens van daaruit samen te vertrekken richting de Franse Pyreneeën.
Aangekomen in Jette vrees ik het ergste. Ik vloek gans de rit (ongeveer 100km) onophoudelijk. Best dat je als motorrijder geen luisteraars hebt en eigenlijk gewoon tegen jezelf praat.
Zodra er afgestapt wordt, doe ik een afneembare brace rond de rechtse pols om deze maximaal te laten rusten.
Ik bijt de zondag door, maar het kostte bloed, zweet en tranen (de laatste twee letterlijk) om de tussenstop waar we overnachten te bereiken. Helse pijn, steken en krampen in de pols.
De avond geeft me echter energie om er daags nadien terug in te vliegen. Vele deelnemers ‘verbroederen’ tussen pot(ten) en pint(en), en dat is wel iets dat ik kon gebruiken.
Zijn we in twee of drie dagen naar Lourdes gereden? Dit kan ik niet meer met zekerheid zeggen, maar eenmaal in Lourdes was de stijfheid in de pols bijna onbestaande en werd de brace niet meer gedragen. Zouden er in Lourdes toch mirakels bestaan?
Op een avond in Lourdes nemen we deel aan een processie waarbij we vanuit het centrum naar de grot wandelen. Een Vlaamse groep met ouderen neemt ook deel aan deze optocht en ik duw gans de afstand een oudere vrouw in een rolstoel. Nooit gedacht ooit zoiets te doen.
Tijdens de wandeling komt onze Jetse pastoor naast me wandelen en hebben we ons eerste één-op-één gesprek. Het resultaat is dat ik na dit gesprek hem niet meer ‘meneer pastoor’ noem, maar wel ‘Dirk’.
Een volgende (of is het dezelfde) avond zitten we samen op een terrasje en zetten we ons gesprek verder.
Nog een andere avond krijg ik van Dirk een sleutelhanger overhandigd met de afbeelding van de Heilige Christoffel.
Er groeit tussen ons wederzijds respect.
Het merendeel van de avonden zitten we echter als groep samen en wordt er gepraat, gezongen en gelachen. Het is een fan-tas-ti-sche reis.
Bij het huiswaarts keren ken ik iedereen bij naam en werd er met iedereen gesproken.
Onbekenden zijn bekenden geworden.
Vreemden zijn vrienden geworden.
Meneer pastoor is Dirk geworden.
Anno 2021 is Dirk nog steeds Dirk.
Zijn ervaring inzake het motorrijden is gegroeid en hij heeft ook al een aantal bijkomende buitenlandse motoravonturen op zijn teller staan.
Al een groot aantal keren was ik te gast tijdens een zondagsviering, en meestal wordt dat gepaard met een voorleessessie.
Ik ben al meermaals bij hem thuis ontvangen geweest, alsook kwam hij in Torhout al zijn voeten onder tafel schuiven.
Daar ik ongevoelig ben voor bijgeloof draag ik onze Christoffel niet aan mijn sleutelbos, maar heeft hij een plaatsje gekregen in mijn woonst.
Regelmatig ben ik bestemmeling van smsjes waarbij hij vraagt of alles ok is. Telkenmale zijn deze deugddoend.
Vorige week zag ik zijn oproep op Facebook tot het schrijven van een artikeltje. Hij zocht iemand om iets te schrijven over OLV Hemelvaart. Iemand reageerde, waarop ook ik vervolgens reageerde.
Daar het grote geloof niet onmiddellijk aan mij is besteed, besloot ik op vraag van Dirk, mijn kans te wagen en onze eerste ontmoeting eventjes neer te pennen.
Onze vriendschap is en blijft een warm gevoel.
Van ‘onze bende’ die naar Lourdes ging zijn er jammer genoeg al enkele die ons verlaten hebben.
RIP Robert
RIP Tisch
RIP Franky
RIP Alain
Als afsluiter wil ik nog Reynold danken, als organisator van deze uitstap maakte hij het mogelijk om deze vriendschappen op te bouwen.
Hopelijk tot gauw, vrienden.
Andy