Een stille Roep

Een stille roep

Voor vandaag weer niets te melden.
Jezus’ woorden, zo wanhopig.
Hebben wij de Kerk nog nodig?

Jezus’ blik kijkt door ons heen.
Voelen wij ons ook alleen?

Gevoel van onmacht, in ons midden.
Ook vandaag  in ons bestaan.

Op een woensdagmorgen,
hier in Brussel,
bij het krieken van de dag,
horen wij een trein in verte,
horen wij een stille roep.

Van de vogels die ontwaken,
van de ochtendzon die warmte geeft.

Laat ons niet gelaten leven
als de Judas in ons lijf.

Geef ons kracht om vol te houden,
alle dagen, een voor een.

Opdat wij U mogen loven
met ons wankelend geloof.

Ga met ons de weg ten boven,
trek ons uit de diepe kloof.

Geef ons mensen om ons heen.
Laat ons nu ook niet alleen.

Geef ons mensen, geen verraders,
mensen van het eerste uur.

Geef bezielers van de toekomst,
geef in ons dat brandend vuur.

Morgen wordt Hij hier verraden
bij het breken van het brood.

Wat doen wij in zijn gezicht
als hij een van ons beticht ?

Willen wij zijn vriendjes blijven?
Man of vrouw,  het is om 't even.

Geef ons moed en kracht voor even,
geef ons tekens om te leven.

Geef dat wij U nooit verraden,
maar U eren alle dagen.

Laken, Goede woensdag 8 april 2020