THEATER TOONE
Hoe komt het, dat op zo’n dag
de wereld wat verpinken mag,
bij ‘t schrijven van gedichten,
het leed wat kan verlichten.
De wereld draait maar door en door,
niet wetend hoe te stoppen.
De mensheid holt maar verder,
al zijn ze zelf de poppen.
We zitten in een poppenkast,
we laten ons maar leven.
Maar vroeg of laat is er een stop,
al is het maar voor even.
Die stop gelijkt op nen burn-out
Het is alsof het licht gaat uit.
Het wordt het een of 't ander.
van hoog naar laag,
van groot tot klein,
wij gaan eraan ten onder.
Ons leven wordt een poppenkast,
wanneer de macht ons overkast.
Die drang naar hebzucht en genot
naar rijkdom die ons al beknot.
Dan lopen wij zo in ‘t gareel.
En elke dag een beetje meer.
Tot op een dag we zeggen, ‘t is genoeg,
het blijvend bukken van de rug.
Dan mogen zij in blijvend groot verlangen,
de wortel voor ons ogen hangen.
Dan weten we, het hoeft niet meer.
het leven doet ons nog zo zeer.
Laat ons verlost zijn van die pijn,
die allergrootste schone schijn.
Dan leven we verbonden met de Heer,
in ‘t leven van: Er moet niets meer.
Gewoon te leven zonder ‘te’.
zonder die drang en hebzucht van genot,
genietend van die alledaagse God.
Die God die laat ons zo genieten,
die houdt ons staande in de zorgen,
zonder die kwel van:
“hoe gaat het nu weer morgen.”
Zo spelen wij in zo’n nieuwe poppenkast,
en God die houdt ons zo een beetje vast.
Hij speelt bij ons niet als den Toone...
Integendeel, Hij weet ons wonen,
alsof we zijn zijn zonen.
Zijn dochters, niet vergeten !
Ik had het kunnen weten...
Hij regelt niet ons leven van de dag,
vertrouwt ons enkel als het mag
zijn kracht om te weerstaan.
Dat wij als vrije mensen mogen even,
zonder ons laten te bougeren
tot wortel staren om nog meer.
Integendeel, Hij zegt geniet de dag,
die tijd die gij hier nog zult leven,
wie weet, al is het maar voor even.
Gedichtendag,
Meerbeek, 28 januari 2021
