Help
Allicht hebben velen onder ons al eens een quote of citaat uit de boeken van Toon Tellegen of Ch. Mackesy gehoord of gelezen. Het zijn een beetje moderne fabels, met prachtige tekeningen. Dierenverhalen van waaruit ergens wel een levensvraag op eenvoudige wijze benaderd wordt. Je leest hun boek meestal niet in 1 trek uit, maar je kan het verhaal erin wel moeilijk loslaten.
Onderstaande afbeelding komt uit het boek van Charlie Mackesy: de jongen, de mol en het paard.
Het moeilijkste, het moedigste dat een mens “in nood” kan doen is om hulp vragen.
Het vergt inderdaad wel wat moed eerst al om tegenover jezelf te bekennen dat je hulp nodig hebt, dat je het niet alleen kan klaren. Het vergt nog veel meer moed om je nederig op te stellen en tegenover een ander moet toegeven dat je het niet alleen redt.
Telkens Pastoor Dirk in zijn mededelingen, of bij de mandjesronde de vraag om bijdrage moet stellen hoor ik hem ergens diep in zichzelf zuchten.
Het is elke week dezelfde vraag, het lijkt een zinloze herhaling, het is telkens weer de moed bijeenrapen om weer maar eens beroep te doen op onze “vrijgevigheid”. Des te moeilijker als hij het op doordeweekse zondagen aan telkens dezelfde mensen moet vragen. Iets makkelijker bij speciale vieringen als er meer “occasionele” kerkgangers aanwezig zijn, dan komt de kwinkslag allicht een beetje “frisser” over.
Maar het hoort bij zijn taak, hij is niet de mens in nood, maar onze parochiegemeenschap is wel in nood, in financiële nood, er zijn geen compensaties meer die het verbruik van gas, elektriciteit, hosties, kaarsen…dekken. Het moet uit onze zak komen, uit onze initiatieven, uit onze creativiteit.
We dragen als gemeenschap het onthalend karakter hoog in het vaandel, het is onze “corebusiness”, of hoofdtaak geworden, onze christelijke stempel.
Zoals in het evangelie van de visvangst, we kunnen alleen vissen als we onze netten uitwerpen, ons onthaal verzorgen, onze koffie aanbieden, een warme (letterlijk) aanwezigheid delen, gratis gedeeld maar niet gratis verkregen
Er worden geen onmogelijke bedragen gevraagd, bij elk mandje in de kerk of in de pastorie, bij elk initiatief staat telkens vrije bijdrage. De ene week kan al iets meer, de andere week iets minder, dat is aan elk van ons om het voor zichzelf uit te maken.
En het is niet alleen de vraag om onze centjes die telkens weer ter sprake komt, maar ook de vraag om hulp, bij permanenties, bij onthaal, bij bezoeken…
We komen zo talrijk steeds opnieuw naar onze vieringen, niet alleen (maar toch een beetje) voor de liturgie zelf maar zeker ook voor de vriendschappelijke contacten, voor de warme handdruk, knuffel of kus, de gezellige babbel bij de kop koffie, of de porto of de glühwein…
Laten we samen onze parochie recht houden, laten we samen netten uitgooien, met in ons achterhoofd de kennis dat de boot, het uitvaren en de netten inzet, werk en bijdrage vergen.
Hartelijk dank aan iedere parochiaan, aan iedere bezoeker, aan iedere deelnemer.
Alles gaat gemakkelijker, weegt lichter als het samengedragen is
Een warme groet
Lut
