LANGS DE MOEZEL
Vandaag, nu juist een jaar geleden,
de handtas is wat weggegleden.
Maar mama heeft het in de hand.
De levenslust, nog volop in het land.
De mama vol van leven,
de baan lijkt zich gegeven.
Die baan, die weg, daar zit ik op te staren.
Het hier en nu is niet meer te bewaren.
Die baan die reikt naar verre oorden,
begaanbaar op wat slappe koorden.
De weg is steeds een hobbelig traject,
soms krakend en verlatend,
en met de grootste zorgen
voor de dag van morgen.
Die weg geeft nog geen einddoel aan:
maar langs die weg staan druiven,
ons minzaam uit te wuiven.
Die druivenranken hebben iets wat wij niet weten.
Ze hebben wortels naar de diepte toe.
Hun levenslust, die wordt niet moe.
Hun druivensap, wordend tot wijn,
dat brengt ons tot het samenzijn.
Verbindend tussen mensen met elkaar.
Maar ook die Christus staat hier klaar.
Want wijn en brood zullen het ultieme zo verbinden,
opdat die eucharistie ten leven,
ons maakt tot allergrootste zegen.
Nu juist een jaar nadien,
is mama ook terug thuisgekomen.
Ben hun vanavond nog gaan groeten.
De kaars werd aangestoken
en ook de toekomst is ontloken.
De aarde heeft zich terug gesloten,
het gras is terug beloken.
Het levensgroen is terug aan ´t schieten.
Het is hier weer aan ´t gieten.
De handtas staat voorgoed hier ergens in den huize.
Het materiële zoekt een weg.
De mama is hier nu nog aan ´t wuiven
Ze is nog effe onderweg.
Ze zal pas thuisgekomen zijn,
langs die ultieme weg,
wanneer de rust bij ons is weergekeerd,
het afscheid is verteerd.
Dirk Vannetelbosch
Meerbeek, 26 juli 2023
