Lieve mensen,
storm op zee,
storm in deze wereld,
storm in ons leven...
Wie wordt er dezer dagen niet door mekaar geschud...
Wie weet op bepaalde momenten van geen hout pijlen te maken...
Wie voelt er zich niet gesteund en vereenzaamd..
Wie kan er bij niemand meer terecht...
In tijden van social media, in tijden van overvloed aan hulpverleners en toch... geraken mensen meer en meer in de centrifuge van hun onopgeloste noden en problemen...
Komt daarbij die coronatijd.
De ouderen krijgen massaal schrik...
Horeca zegt wel... We zijn coronaproof maar ge ziet nergens handgel staan en tussen de stoelen zefs geen anderhalve meter...
Daarenboven kruipt ook het beeld van Libanon voor onze ogen en daar hebben de grootste optimisten het moeilijk, om dat gebeuren niet te zien als een apocalyps.
Denken we ook speciaal aan diegenen die deze week uit het leven stapten omwille van onoverkomelijke problemen..
Denk aan hun familie en hun collega's van pz BruNo en Zuid...
We kunnen het leed spijtig genoeg niet lenigen...
We kunnen gewoon een poosje mee op weg gaan,
de weg van de passie, de compassie..
Ook wij zitten op het water van deze wereldzee. Vaak is er tegenwind en slaan de golven tegen de wanden van de boot. Er is de ontrouw in de Kerk, onze onmacht om vrede te maken, ons ongeloof en ons gebrek aan edelmoedigheid.
Ook aan ons vraagt Jezus vandaag het risico te nemen de boot te verlaten en net als Petrus alleen op Hem te rekenen...
Lieve mensen,
I know,
misschien halen jullie de schouders op...
maar, je pense.....
Het geloof in Hem geeft ons de kracht alle angst en twijfel te overwinnen .
Ook wij mogen Jezus' stem horen :
Wees gerust. Ik ben het . Vreest niet..
