NEN DATE
Op deze middag van 1 mei,
rest mij de kans, ik voel me vrij,
wat meiklokjes te plukken.
Ik zag op 't voetpad een madam,
ik weet niet echt van waar ze kwam,
waarschijnlijk uit de buurt.
Toen ik haar vroeg:
"Je peux t'offrir un bouquet?"
Haar oogjes kregen binnenpret.
Haar hondje keek me wat meewarig aan:
"Wat heb je haar nu aangedaan?"
"C'est bien gentil monsieur", zei zij,
en ik deed er nog een schepje bij.
"Vous habitez où?" waagde ik mijn kans,
gebruikend hiervoor mijn allerschoonste Frans.
"Dans les blocs, ici à côté",
besloot zij verder.
Ik was mee.
Tot slot besloot ik met een wens:
"Je te souhaite encore une belle journée"
Waar zij besloot:
"Merci monsieur l'abbé,
Je t'avais reconnu par la télé."
Ik vloog van 't verschieten bijna in de struiken,
ge ziet, hoe meiklokjes "des petites coversations" ontluiken.
Toen zei zij verder:
"Il y a quelques années,
vous avez fait les funérailles de ma maman.
J'étais frappé, de voir mon église d'antan.
"J'aimais aussi ton langage du coeur."
"A ce moment je n'avais plus peur."
Zo zie je,
hoe een bloemeke dezer dagen,
lichtjes in mensenoogjes doet stralen.
Ook 't beeld in huis van Onze-Lieve-Vrouw van Laken
begon me terug hetzelfde te vragen:
"Blijf in uw kot,
't is een gebod."
"Wat zat gij daar te doen, langs de straat?"
Ik verder: "Ik deed toch geen kwaad."
Zij keek glimlachend op mij toe,
en zei: "Het is al goe..."
"Zet de muguetkes maar te drinken
en laat de rest effe bezinken."
"Kom maar tot rust", zo zei ze mij
" En blijf nog efkens aan mijn zij"
Toen dacht ik nog effe aan die hond en die mevrouw,
wat zij me zei, ik kreeg het kou.
Hoe preken mensen kunnen raken,
hoe ze terug glimlachjes kunnen maken.
Waarschijnlijk zie ik nooit meer die madam,
maar, dat is 't leven,
ne passage, efkens voor even.
We zijn hier op ne route de parcours,
en nooit te never veux toujours
Maria, die is tijdloos en bemind,
door menig zorgend mensenkind.
Zo is die Onze-Lieve-Vrouw van Laken...
steeds blijft ze me raken.
Laken, vrijdag 1 mei 2020 , na de noen
