NIKODEMUS in coronatime
Mocht Jezus nu vandaag de dag,
ons spreken met een zeker gezag.
We zouden luisteren zoals Nikodemus deed,
ons eigen leven uitbesteed.
Wat is het leven tot nu toe,
werken en slapen, altijd moe.
Een stress van hier, een rush van daar
en nooit ten volle met iets klaar.
Zo gaat ons leven op en af
en plots verdwijnen we in 't graf.
Dat leven hier bij ons op aard,
het is in feite nikske waard.
Want, voor ge 't weet is 't hier gedaan
en zien de andren ons niet meer staan.
En zeker nu vandaag de dag,
kwamen de twijfels op ons af.
Gaan we voor winst en maximalisatie,
of kijken we behoedzaam om?
Wat is een eeuwigheid nog waard,
een oudere wat uitgespaard.
Want geef nu toe, ze kosten geld,
ooit zijn ze toch weer uitgeteld.
Geef dus de jongeren een kans,
dat zij genieten tot het eind.
Zo gaan er stemmen op in deze tijd,
een tijd waarin niemand heeft nog spijt.
Of toch, 'tbegint opnieuw te dagen,
voor onze ouderen van dagen.
Die mensen hebben alles ons gegeven,
beginnende met 't eigen leven,
omdat ze d'eeuwigheid omarmden
en eigen ik opzij gezet.
Nu komen zij in deze tijd,
ze staan als d'eersten in de rij.
Laat ons dus nu, met alle krachten
er zijn voor hen, dat zij verwachten...
Een ouder is niet enkel een passé.
die draagt de toekomst met zich mee.
Laten we dus nooit de oudjes in de steek.
Blijf hen nabij, zoals Jezus deed.
Het eeuwig leven, ons beloond,
de zin van ons bestaan.
We kunnen dat wel aan!
Laken, donderdag in de tweede week van Pasen, 24 april 2020
