OVER VROUWEN EN BEVALLEN....
Wanneer Johannes nu komt te vertellen,
moet ik alweer op mijn passen tellen.
Hij heeft het over de madammen,
hoe zij hun pijn trachten in te dammen,
als zij op barensweeën staan.
Die pijn is ons zo veel ontgaan.
Wij weten het maar al te goed,
dat leven geven soms pijn doet.
Wij denken eerder aan plezier
en hier en daar met veel vertier.
En als ons dan iets overkomt,
dan weten wij, 't is niet gezond...
Dat onrecht, dan aan ons geschied,
begrijpen doen wij 't niet.
Maar vrouwen hebben dat nu eerder al verstaan,
die pijn is hen nog nooit ontgaan.
Zij weten dat zij leven geven,
en dat is hen, niet echt om 't even.
Zij delen zelf die harde pijn,
en dat is ver van schone schijn.
Zij weten dat nieuw leven in de tijd,
vaak start met hier en daar onpasselijkheid.
En dan op 't eind, wanneer ze gaan bevallen,
is 't ook niet altijd welgevallig,
en verre van toevallig.
Dat laat Johannes hier nu Jezus spreken,
als hij de leerlingen laat weten,
dat pijn bij 't leven komt te kijken,
wij kunnen het niet echt ontwijken.
Dus als Hij nu bij ons is heengegaan,
dan weten wij, in ons bestaan,
dat ooit de vreugde van het leven,
mag wederkeren in het heden.
Dat wij bij vreugde in het heden,
de pijn vergeten in 't verleden.
Zo leven wij naar Pinksteren toe,
met vrouwen die het weer eens hebben meegemaakt,
en zo hierdoor worden geraakt.
Die vrouwen hebben 't eerder al verstaan,
en weten er mee om te gaan.
Vrijdag 22 mei 2020, Vrijdag na Hemelvaart, in de 6 de paasweek
