In het boek Genesis (VII, 12) lezen we dat … een dreunende slagregen neerviel, 40 dagen en 40 nachten … Maar God slaat niet of hij zalft. Hij wil Noë, zijn familie en alle dieren redden van de gewisse verdrinkingsdood: … Toen de eerste regenstralen begonnen neer te storten vluchtte Noë in de ark met zijn zonen Sem, Cham en Japhet, met zijn vrouw en de drie vrouwen van zijn zonen, zij zelf met alle soorten wilde dieren en tamme beesten, met alle kruipend gedierte en al wat vleugels heeft en vliegt in de lucht … God vraagt volledig vertrouwen van alle ingezetenen in de ark. Noë moet de ark niet besturen want … een roer had God aan dit schip niet gewild … en … eigenhandig leidde God zijn ark, tot zij heel alleen en zonder gevaar kon ronddrijven op het onmetelijke wateroppervlak … Het boek Genesis beschrijft de ark als een kolossaal gevaarte waarop de storm geen vat heeft: … krakend in al haar voegen, maar machtig en kolossaal, dreef zij rond ... Het beeld van de ongenaakbare ark wordt nu nog verwoord in ‘het schip van de kerk’, zijnde het middelste gedeelte van het gebouw. Meer dan zeven maanden dobberde de ark rond om uiteindelijk te stranden op de berg Ararat in Armenië. Het verhaal eindigt met tekenen van hoop: … Door het water had God de schuld der wereld afgewassen en opnieuw zou Christus dit doen door de Doop in te stellen als het water der wedergeboorte … Eens iedereen veilig en wel terug land onder de voeten heeft geeft God een zichtbaar teken van een verbond met de mensen: … en terwijl de zon door de wolken schoot, zei God tot Noë en zijn zonen: zie Ik sluit Mijn verbond met u, en met uw kroost na u en alle levende wezens, die bij u zijn en met u uit de ark zijn gekomen. Ik sluit mijn verbond, dat nooit meer een schepsel door de wateren van de zondvloed zal worden verdelgd, en dat er nooit meer een zondvloed zal komen om de aarde te verwoesten … God meent het dus goed met de mensen. Als teken van verzoening spant Hij zijn kleurrijke regenboog. In de tentoonstellingskast achteraan in de Heilig Kruiskerk tonen we hoe de zondvloed steeds tot de verbeelding van de mensen heeft gesproken, met tal van illustraties in leerboeken als resultaat. We kunnen ons spontaan de vraag stellen of het verhaal op enige waarheid berust.
De auteurs Tollman E. & A. gaan in hun boek ‘En God schudde de wateren’ op zoek naar aanwijzingen die een zondvloed op aarde kunnen bevestigen. Ze stellen vast dat: … het vloedfenomeen kenmerkend is in mondiale overleveringen. De legenden waarin de vloedgolf voorkomt zijn zo rijkelijk over alle continenten verspreid, dat er thans geen twijfel meer mogelijk is over de wereldomspannende gevolgen van de gebeurtenis … Volgens de auteurs zijn er aanwijzingen over een komeet die ongeveer 9500 jaar geleden op aarde zou zijn neergestort. Toen ze rond de zon draaide splitste ze zich in zeven koppen die elk op een bepaalde plaats op aarde terechtkwamen. Ze drukken in hun boek een wereldkaart af met de inslaggebieden van de zeven hoofdfragmenten in diverse wereldzeeën. Er kwam ook een kleiner fragment in Köfels (Tirol) terecht. We hebben de kaart in de tentoonstellingskast uitvergroot. Wanneer een komeet van voldoende omvang in een oceaan neerstort, kan die vloedgolven veroorzaken van honderden meter hoog, zelfs zo hoog als de diepte van de oceaan in kwestie, aldus Tollman E & A. Hun verklaring lijkt plausibel. Laten we maar hopen dat zo’n rampen zich niet zullen voordoen.
Wat er met Noë gebeurde kunnen we ook positief interpreteren. God laat zien hoe kwetsbaar de mensheid wel is. Spijts alle technologische ontwikkelingen worden we geconfronteerd met natuurrampen en het onnoemelijk leed dat ze veroorzaken. Een regenboog van solidariteit moet de toestand van slachtoffers draaglijk maken. Noë blijft ons inspireren.
