Tijdens mijn studies aan het Hoger Instituut voor Godsdienstwetenschappen kreeg ik een geestelijk begeleider toegewezen: Leo De Weerdt. Een geestelijk begeleider is iemand die samen met jou én met God op weg gaat tijdens je studietijd. Doorheen mijn studietraject groeide het besef dat ik als pastor in de parochie mijn habitat zou vinden, maar dat veranderde niets aan het feit dat het gevangeniswezen me bleef roepen. En ik ben God dankbaar dat ik – samen met de parochianen van onze Heilige Helenaparochie – mee een brug mag bouwen tussen onze gemeenschap en de mensen binnen de muren van de gevangenis.
Ik deel jullie graag een getuigenis die Leo De Weerdt liet optekenen in Ignis Webmagazine.
Door de isolatie van de gevangenis kon ik mezelf niet langer ontvluchten.
De meeste mensen weten niet veel over het echte leven in de gevangenis. Ze kennen de verhalen van gedetineerden niet goed. Toch maken sommige gevangenen een grote verandering door. Door wat ze hebben gedaan en de straf die daarop volgde, denken ze anders over het leven. Ze groeien als persoon en kiezen voor nieuwe waarden en doelen. Andere gevangenen beleven hun straf op een andere manier en veranderen bijna niet.
Veel mensen die in de gevangenis komen, snappen niet goed wat hen is overkomen.
Ze vragen zich af: “Waarom heb ik dat gedaan?” Ze hadden dit nooit van zichzelf verwacht. Ze herkennen zichzelf niet meer. Na een tijd van nadenken of ontkenning, proberen sommigen toch te begrijpen wat er gebeurd is. Ze stellen grotere vragen, zoals: Wat betekent dit leven? Wie ben ik? Hoe kijken anderen naar mij? Ze proberen hun daden te begrijpen en hun leven opnieuw richting te geven. Soms krijgen ze na een aantal jaren een nieuw beeld van zichzelf. Ze kiezen dan bewust voor een ander leven.
Een vrouw vertelt hoe ze in de gevangenis op zoek ging naar de betekenis van wat er met haar is gebeurd. Ze beschrijft haar ervaring heel helder.
“Toen ik in de gevangenis terechtkwam, voelde het alsof de grond onder mijn voeten verdween. Alles wat ik ooit over mezelf dacht, bleek niet meer te kloppen. Door mijn daden kon ik mezelf niet langer als een ‘goed’ mens zien. En als ik geen goed mens was, dan moest ik dus wel ‘slecht’ zijn.
Ik was enorm teleurgesteld in mezelf. Bang voor wat ik had gedaan. Ik begreep mezelf niet meer. Ik moest uitzoeken wat mij had gedreven en hoe ik in de gevangenis terecht was gekomen. Ik wilde deze tijd gebruiken om meer inzicht te krijgen en mezelf opnieuw te leren kennen. Ik ben die confrontatie aangegaan. Na een tijd kon ik weer het goede in mezelf zien. Dat gaf me kracht en een doel: ergens naartoe werken.
Het is heftig om bang te zijn voor jezelf, voor wie je bent of wat je hebt gedaan. Ik heb mijn verleden en innerlijk helemaal doorgelicht. Ik heb mijn demonen onder ogen gezien. Door de isolatie kon ik niet meer weglopen voor wat er in mij leefde. Maar belangrijker nog: ik wílde er niet meer voor vluchten, niet voor de pijn, het verdriet of de angst.
Iedereen vult zijn tijd in de gevangenis op een eigen manier in. Voor mij was het verblijf een redding. Het gaf me meer inzicht in mezelf en in mijn relaties. Maar vooral: het gaf me een innerlijke vrijheid die ik daarvoor nooit had gekend.
Waar de kracht vandaan kwam om weer op te staan na al dat verdriet en die teleurstelling, weet ik niet. Misschien kwam het uit mezelf. Misschien van iets hogers. Dat laat ik open. Wat ik wel weet, is dat ik dankbaar ben voor een nieuw begin.”
