“MAG HET ÉÉNTJE MEER ZIJN ?”
Hoe kijken mensen tegen die extra aan? Een glas dat half vol of half leeg is ?
Ik herinner me nog helder dat ik als kind naar beenhouwer Albert Van Daele (Kronenhoekstraat) moest gaan. Mijn favoriete beenhouwer want ik kreeg er altijd een “schelleke salami” of een “knoet wit en zwart” (= een overschotje van “boulogne”). Heerlijk!
En dikwijls kwamen de bestelde grammen vlees of charcuterie niet altijd precies overeen met de hoeveelheid dat werkelijk gevraagd was. Paula vroeg dan altijd: “Mag het ietsje meer zijn?” Meestal mocht het er aan- of bijblijven. Met de bijgedachte dat juist eigenlijk juist hoort te zijn. Want misschien is dit wel een handelstrucje om stiekem wat meer omzet te halen.
Dat ligt wel anders in bijvoorbeeld de Oostkantons. Als je daar naar de slager gaat, wordt er niet met grammetjes besteld, maar meestal met plakjes of “schellekes”. Achteraf wordt het dan gewogen en de juiste prijs aangerekend. Ik vraag me af wat nu eigenlijk het handigste systeem is, zowel voor de klant als voor de handelaar. Een getal is een getal en dat weet je op voorhand, terwijl het gewicht nogal kan schommelen, afhankelijk van de gulheid of gierigheid van de winkelier.
Ik weet niet of veel mensen er wakker van liggen dat ze een schrikkeljaar moeten overleven. Pas als de dag naderbij komt, zullen sommigen wel eens zeuren dat ze een dag langer moeten werken voor hetzelfde loon. Dat zijn dan de mensen die het leven niet altijd zo rooskleurig nemen. Vooral niet als het op werken aankomt. En toch zouden ze niet mogen klagen, want nu kunnen ze hetzelfde werk over een dagje meer spreiden. Dit is een uitstekende remedie om met druk en stress om te gaan. Want hebben we daar niet allemaal de mond van vol? En klagen we niet dat ons gezins- en sociale leven zo erg moet lijden onder de spanning van het “altijd maar meer moeten presteren” op kortere tijd?
Toch kreeg ik met nieuwjaar al een opwekkend kaartje dat helemaal de andere kant uitging. Afzender wees me toen al op de onverhoopte mogelijkheid van een dagje meer. Want je kunt er ook van uitgaan dat het glas nog half vol is. En je krijgt een dag meer om aandacht en tijd te schenken aan de kinderen en kleinkinderen. Je kunt een dag langer samen met familie en vrienden genieten. Je krijgt wat meer tijd om het wat kalmer aan te doen, een extra dag om wat geluk te delen.
Ja maar, zullen sommigen opwerpen, als dat nu eens een Valentijnsdag of een vakantiedag was, dan zouden ze er wel het nut van inzien. Want mensen moeten altijd maar wroeten om tegen een “deadline” klaar te zijn met hun werk. We zouden ons de gewoonte eigen moeten maken om alles wat beter te spreiden. En als we dan al eens met die “schrikkeldag” zouden beginnen en die een beetje “vieren” als een extra dag om hetzelfde werk wat rustiger aan te pakken, dan zou dat een mooie aanzet zijn om een andere kijk te krijgen op ons dagdagelijkse jachten en jagen.
Ik heb dan nog niets gezegd over die mensen die op 29 februari jarig zijn. Het grapje is stokoud en is best gekend: “zij worden haast niet ouder” ofwel gaat het ineens met sprongetjes. Zij moeten dan wel viervoudig van deze dag kunnen genieten. Daarom mag het voor hen dan ook wel een extraatje zijn! (Proficiat… x 4)
urbain.
