De voorloper: Sint-Vincentiusgenootschap
De Belgische tak van het genootschap werd opgericht in 1833 en werd genoemd naar de 17de eeuwse heilige, Vincentius à Paulo, alom bekend om zijn zorg en steun voor de armen van zijn tijd. Ongetwijfeld heeft het genootschap hier goed werk verricht, geen wereldschokkende daden maar eenvoudige hulpverlening voor mensen die het vooral financieel, materieel en dikwijls familiaal heel moeilijk hadden. Misschien herinneren sommigen zich nog de jaarlijkse omhaling op Kerstmis voor het Sint-Vincentiuswerk. Voor de gelegenheid begeleidde een kind met vlag en wimpel de zondagsschaal. Het was de belangrijkste bron van inkomsten om het werk de kans te geven mensen in nood in eigen parochie bij te staan. De laatste voorzitter was de heer Albert Thijssen. De werking stond daarna lange tijd op een laag pitje In 2006 werd er voor onze parochie diaken Geert Schelfhout gewijd. Een gelegenheid om er voor de nog jonge 21e eeuw aan dit zo noodzakelijke werk een nieuw elan te geven. In onze welvaartmaatschappij worden wij geconfronteerd met nieuwe vragen en steeds meer actuele noden.
Een nieuwe naam: Sint-Egidiusfonds
Het Sint-Vincentiusfonds kreeg als nieuwe naam: het ‘Sint-Egidiusfonds’.
‘Sint-Gillis’ de naam van onze gemeente, en ‘Sint-Egidius’ patroonheilige van onze kerk. Tevens inspireerde ons ook het prachtig werk van de internationale San Egideo-gemeenschap. Ook hier in Vlaanderen en meer bepaald in Antwerpen en omgeving zijn vele vrijwilligers van deze gemeenschap dagelijks zeer actief bezig met hulp voor mensen aan de rand, voor vluchtelingen, vreemdelingen, daklozen…Voor velen een toevlucht in nood.
Verborgen armoede
Tijden veranderen en er kwam meer welstand, maar niet voor iedereen, ook niet in Sint-Gillis. Het leven werd en wordt ook steeds ingewikkelder en de noden groter. Er zijn anno 2022 nog altijd mensen die het moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen, ook in onze gemeente. Het gaat dikwijls om verborgen armoede waar men het niet onmiddellijk zou verwachten. Fierheid en schaamte liggen dikwijls aan de basis om hulp te vragen. Men zal het wel zelf oplossen! Daarom is het zo moeilijk om deze mensen echt te kunnen bereiken en te zien hoe ze eventueel kunnen geholpen worden. Soms is een kleine tip van een buur of kennis een waardevolle hulp.
Het Sint-Egidiusfonds bouwt tot op vandaag nog altijd verder op het verlenen van nodige materiële hulp, die reeds aan de basis lag bij de start van de Sint-Vincentiuswerking. Gelukkig mogen en kunnen mensen nu beroep doen op diensten in het Welzijnshuis van onze gemeente. Maar daarmee is de kous dikwijls nog niet af. Hulpverlening vanuit het Sint-Egidiusfonds situeert zich op vele domeinen van het dagelijks reilen en zeilen van mensen in nood.
(volgende week deel 2)
