Soms voelen we ons kwetsbaar.
Soms maakt het leven ons kwetsbaar.
Soms maken we anderen kwetsbaar… door onze woorden, door onze daden.
Zoveel kwetsbaarheid, in ons en rondom ons.
Durven wij in die kwetsbaarheid gaan staan? Durven wij ons laten raken of zijn we liever een ruwe onkraakbare harde bolster? Soms is het nodig in deze wereld om onkwetsbaar te lijken.
Maar hoe lang hou je het vol om niet jezelf te zijn?
“We moeten de moed hebben onze gebrokenheid te aanvaarden in plaats van te ontkennen.” (Henri Nouwen)
Niemand vindt het fijn om met de eigen kwetsbaarheden geconfronteerd te worden. Toch kent elke mens wel pijn, verdriet of lijden dat hem of haar kwetsbaar maakt. Toch hebben we allemaal onze tekortkomingen, waar we misschien niet trots op zijn, maar die deel van ons zijn. Toch zijn er dingen die we graag anders zouden willen of zaken die we liever niet hadden meegemaakt of laten gebeuren.
We kunnen ons blijven verzetten tegen dat deel van onszelf. Of we kunnen het omarmen, als het stukje van de puzzel dat het geheel pas afmaakt als het gelegd is.
Wie we ook zijn, wat het ook is dat ons kwetsbaar maakt of waardoor wij anderen kwetsbaar hebben gemaakt … het is fijn om in al je fragiliteit te mogen voelen dat er iemand is die naast je loopt en die met je gaat. Iemand die een luisterend oor voor je is, iemand die jij durft te vertrouwen en voor wie je je kwetsbaar durft op te stellen, …
Het kan een goede vriend of vriendin zijn. Het kan ook God zijn…
Wie jouw compagnon de route ook is of mag zijn, het is belangrijk iemand onder de arm te nemen. Niemand kan het alleen. Hoe stoer we ons ook proberen voor te doen of hoe sterk we ons proberen houden…
Iemand in vertrouwen durven nemen is niet alleen een kwestie van de eigen kwetsbaarheid te (h)erkennen maar is tegelijkertijd jezelf nog kwetsbaarder maken dan je je misschien al voelt omdat je een kant van jezelf laat zien die je niet met iedereen durft of wil delen. Je loopt het risico het deksel op de neus te krijgen of bedrogen te worden in het geven van vertrouwen waardoor je in plaats van je open te stellen misschien nog meer dichtklapt.
Maar je kan ook anders naar de zaak kijken… Stel dat je het niet doet en in jezelf opgesloten blijft… Riskeer je dan niet een vriendschap te missen die misschien van onschatbare waarde blijkt? Mis je dan niet de steun van iemand die je draagt waar je diep vanbinnen zo naar hunkert?
Het is altijd een gokje. Maar misschien meer dan de moeite waard.
Dus…
Kruip jij uit je schulp? Open jij jezelf? Voor een vriend(in)? Voor God? Want als je je echt kwetsbaar en alleen voelt, weet dat Hij altijd jouw vriend wil zijn…
"Ik droomde dat ik samen met God langs het strand liep. Bij elke stap van mijn leven waren er twee paar voetsporen in het zand: die van mij, en die van Hem.
Maar toen ik terugkeek, zag ik dat er op de moeilijkste momenten vaak maar één paar voetsporen te zien was.
Verbaasd vroeg ik: ‘Heer, waarom hebt U mij toen alleen gelaten?’
En Hij antwoordde: ‘Mijn kind, toen het jou het zwaarst viel, toen heb Ik je gedragen."
