Een parochiale bedevaart naar Lourdes was dit jaar niet voorzien. Toch mochten wij nu ook met zeventien mensen uit onze parochie hier vertrekken, om ons vanuit Tourcoing aan te sluiten bij de diocesane TGV Lourdesbedevaart. Het werd opnieuw een deugddoende belevenis van 14 tot 20 juli.
Wij mogen dankbaar zijn dat twee jonge mensen, Johan en Jacob, uit onze parochie reeds meerdere jaren meegaan als brancardier om zich ten dienste te stellen van het ziekenwerk. Johan mocht zelfs de zilveren medaille ontvangen voor vijf jaar brancardierswerk.
Ook Beata werd gedecoreerd met een bronzen medaille voor haar hulp en inzet bij de zieken in het Accueil Notre-Dame.
Vijf jonge mannen schreven in voor JOLO, de jongerenwerking van de bedevaart. Zij hielpen graag mee om de zieken te vervoeren en met hen een vriendschap op te bouwen.
Dan waren er nog onze bedevaarders die in een hotel verbleven en een echte vriendengroep zijn geworden.
Onze parochieassistente Lucrèce had de handen vol met Gustaaf die altijd op haar kon rekenen om hem in de rolstoel naar de vieringen, processies en winkeltjes te brengen en die hem zelfs meenam op de grote uitstap.
Wij hebben in Lourdes aan jullie gedacht. De meegegeven intenties bij Onze-Lieve-Vrouw in de grot gelegd en in de kaarsenkapel een grote kaars laten branden voor alle mensen van onze Heilige Helenaparochie.
Wie weet krijgen volgend jaar weer opnieuw enkele mensen goesting om mee te gaan op bedevaart. Weet dat je van harte welkom bent!
Julienne
Een persoonlijke getuigenis
Dankbaar ben ik omdat ik de eerste maal mee mocht op bedevaart naar Lourdes. Op voorhand had men mij gezegd, dat in Lourdes de zieken centraal staan. En dat is zeker zo. Op het terrein staat een indrukwekkend groot ziekenhotel. In elke dienst zitten de rolstoelgebruikers vooraan. Rondom hen zijn verzorgenden en brancardiers druk in de weer. Indrukwekkend.
Naarmate de dagen vorderen hoor je steeds meer verhalen van de mensen in je hotel en kom je tot het besef dat we allemaal lijden. Rouw, jeugdtrauma, naweeën van een ernstige ziekte, eenzaamheid, zorgen om de kinderen, enz… Iedereen is hier noodlijdend en komt nederig en bedroefd voor Maria. Ook de sterke die de rolstoel duwt, is niet beter af dan degene die erin zit. Zelfs de priesters komen omdat ze de hoognodige rust nodig hebben. Dan is het zo sterk om in processie samen naar de kerk of dienst te trekken. Aan de grot bij Maria of in de eucharistie krijgt iedereen heling. Het is moeilijk om uit te leggen hoe precies.
Ik lees hier net een citaat van de heilige Maximiliaan Kolbe op Otheo: "Één enkele daad van liefde brengt de ziel weer tot leven.” Eén enkele daad van liefde, dan denk ik aan de rolstoelduwer, dan denk ik aan degene die bidt voor de snotterende kerkganger naast hem.
Ik heb er zoveel daden van liefde gezien. In de lichtjesprocessie zag ik enkele meters voor mij een dame in een liggende rolstoel. Naast de rolstoel liep een jong meisje, ik schat haar 18-19 jaar, die de gehele tijd de hand van de dame vasthield zodat die zelf haar lichtje kon vasthouden. En tijdens de dienst die erop volgde, ging het meisje op haar knieën naast de rolstoel op de grond zitten, om nog steeds de hand van de dame met het lichtje te ondersteunen. Mijn bewondering voor dit wonder. In Lourdes zijn er duizenden mensen van over de hele wereld samen, jong en oud, die hun hart schenken aan Jezus en Maria. Die liefde is voelbaar en wederzijds.
Ik zou nog heel veel kunnen vertellen, maar ik hou het best kort. Je moet het zelf meemaken.
Ik eindig met een laatste toepasselijke citaat van Kolbe: “Wees nooit bang om de heilige Maagd te veel lief te hebben. Je kunt haar nooit meer liefhebben dan Jezus deed.”
Wonder en verwondering.
Parochieassistent Lucrèce
