Nieuws van Barbara Wirix uit Zuid-Afrika - de honger slaat toe

Het is alweer een tijd geleden dat jullie van mij gehoord hebben. Nu we in deze onwerkelijke tijd leven, wil ik jullie op de hoogte houden van onze situatie en onze pogingen om de gemeenschap die aan ons toevertrouwd werd te helpen.

Een tijd geleden hoorden we zoals iedereen van een nieuw virus in China, later volgden de berichten over de snelle verspreiding in Europa en het groter wordende aantal doden. In Afrika leek alles nog ver weg tot half maart de eerste besmettingen een feit werden. Veel vroeger dan enig ander land ter wereld, besliste de regering hier om een totale lockdown, of zoals we hier zeggen “totale inperking” af te kondigen. Het was immers duidelijk dat het voor de meeste westerse landen moeilijk was om de situatie, vooral medisch gezien, de baas te blijven. Enerzijds zijn er hier in Zuid-Afrika niet zoveel medische voorzieningen, je hebt de privéklinieken voor de kleine groep rijken en de gratis gezondheidszorg van de staat. De staatsgezondheidszorg kampt met een oude infrastructuur en te weinig capaciteit. Anderzijds heb je de townships waar veel mensen samenwonen op een kleine oppervlakte, met 10 tot 15 in een hut of klein huisje, met slechte sanitaire voorzieningen en in onhygiënische omstandigheden. Veel van die mensen zijn ook HIV-positief of hebben TBC en dikwijls zijn ze verslaafd aan alcohol en/of drugs (zie foto 1). Als daar een besmetting uitbreekt is het een catastrofe. Daarom achtte de overheid het noodzakelijk om bij een zeer klein aantal besmettingen al een inperking af te kondigen, om proberen het virus voor te zijn en het aantal besmettingen te houden op een niveau dat onze gezondheidszorg hier aankan.

De huidige situatie

Wij hadden al eerder van sociale zaken te horen gekregen dat wij als opvangcentrum onze deuren moesten sluiten vanaf 18 maart, net zoals de scholen. Vanaf toen hebben we wel nog steeds maaltijden voor onze kinderen bereid en hun dit aan de buitenkant van onze poort gegeven. Maar dan kwam 24 maart de aankondiging dat vanaf 26 maart een algehele inperking opgelegd werd. Dit betekende stoppen met eten uitdelen aan de poort. Onze inperking is immers strenger dan in België, we mogen niet weg voor een wandelingetje, enkel voor de meest noodzakelijke inkopen en doktersbezoeken. Gelukkig kregen we een speciale toestemming om voedsel te bedelen aan huis bij onze kinderen en armsten in de buurt (de hele buurt is arm, maar toch zijn er verschillen). Dat betekent boterhammen maken, fruit en groenten uitdelen, … Het is voor ons belangrijk dat onze kinderen een goede maaltijd krijgen, zicht op een deel van de Bridgton Township dit maakt hen weerbaarder tegen ziektes. Van thuis moeten ze niets verwachten, ofwel waren de ouders en/of andere familieleden waar ze bij wonen al werkloos, ofwel zijn ze het nu. Vele mensen hier doen namelijk elke dag een paar kleine werkjes en leven zo letterlijk van dag tot dag. “Morgen” bestaat niet en heeft nooit bestaan en zal voorlopig ook niet bestaan, alleen nu is “vandaag” nog moeilijker en harder geworden dan het altijd al geweest is. Hoe hen helpen? Want als er iets duidelijk wordt, is dat de honger keihard toeslaat, op dit moment harder dan het Coronavirus. Als mensen ons door de openingen in onze poort zien rondlopen, roepen ze om voedsel. Ook al mogen ze niet buiten, ze troepen samen voor de poort schreeuwend om eten en worden dan weggejaagd door de politie. Elke keer ik van mijn woonstel naar de kapel ga voor onze gebedstijden of om alles klaar te zetten voor de mis van de volgende dag hoor ik altijd wel iemand roepen: “Moeder, help ik heb honger! Moeder, alstublieft, geef iets.” of gewoon op een wanhopige toon: “Moeder.” En dit gebeurt bij iedereen waar ze een glimp van opvangen.

Onze pogingen om te helpen

Wij zijn ook lid van de voedselbank en krijgen elke maand tegen een kleine bijdrage voedsel om te verwerken voor onze kinderen. Zij hebben nu een speciaal systeem opgezet. Wij moesten 200 gezinnen identificeren die hulp nodig hebben, zij leverden het materiaal en wij moesten in de eerste 48 uur nadat we alles gekregen hadden alles inpakken in voedselpakketten en ronddelen en daarna verslag terugsturen aan hen. De dag dat de vrachtwagen kwam, hebben we de politie moeten bellen omdat een hongerige menigte de vrachtwagen wilde bestormen en hem leegstelen. Natuurlijk kan men dit niet goedkeuren, maar het wijst op de grote wanhoop die zich meester maakt van mensen die honger hebben. Als de politie komt laden we alles uit, maken we de pakken en worden ze uitgedeeld en maken we de verslagen voor de voedselbank klaar (foto 2). Ondertussen zakten we van de complete inperking naar fase 4, wat eigenlijk bijna geen versoepeling is, alleen mogen bepaalde winkels en ondernemingen onder strikte regels en met een beperkt aantal van hun werknemers openen. Maar om jullie aan te tonen hoe streng ze hier zijn, vanaf fase 4 wordt er zelfs en avondklok ingesteld, van 20u in de avond tot 5u in de ochtend mag niemand buitenkomen. Toch betekent fase 4 voor ons dat een paar van onze werknemers terug mogen komen, we kiezen voor onze 2 kokkinnen en besluiten om zelf nog materiaal aan te kopen voor 200 voedselpakketten en daarna over te schakelen op een dagelijkse soepbedeling of zoals ze hier zeggen “sopkombuis”. Mensen mogen dit nu zelf komen halen, mits het dragen van een mondmasker. We hebben immers ingezien dat we voor een hele lange tijd hiermee zullen moeten doorgaan, voedselpakketten kopen is te duur, met soep en brood bereiken we meer mensen en kunnen we hopelijk langer volhouden. voedselpakketten worden klaargemaakt Mensen staan uren in de rij om hun naam op te geven om een voedselpakket te krijgen (foto 3) en ook om ze te komen halen (foto 4). Hieraan zien we hoe groot de nood is en we proberen een evenwicht te vinden tussen onze financiële mogelijkheden en zoveel mogelijk mensen bereiken.

Hoe beleven wij deze tijd als gemeenschap?

Het einde van de vasten, de Goede Week, Pasen en nu de Paastijd zijn we ingeperkt. Wij hebben het grote voorrecht om als gemeenschap samen te leven en beslisten om onze gemeenschappelijke gebedstijden te vermeerderen. We vieren ook elke dag mis en de grote vieringen van de Goede week, Pasen en nu de zondagsvieringen zenden we uit op onze facebookpagina. Ik ben dus dikwijls in de kapel, want ik ben ook de kosteres. Ik heb mijn best gedaan om de kapel mooi te maken tijdens al deze speciale vieringen, mooi ter ere van Hem en voor ons als gemeenschap om samen Zijn lijden, dood en verrijzenis te herdenken. Pasen was een mooie dag, we begonnen ’s ochtend vroeg met buiten rond onze klok het Regina Caeli te zingen en daarna ochtendgebed en Heilige Mis. Het was voor ons de eerste keer dat we zo Pasen en ook de zondagsvieringen vieren, in normale omstandigheden gaat iedere priester naar de parochiegemeenschap die hij bedient en ik kies met wie ik mee naar de mis ga.

Ik weet dat het misschien vreemd klinkt, maar deze onwerkelijke tijd waarin we nu leven, het feit dat we als gemeenschap meer op elkaar aangewezen zijn, is een sterke tijd voor onze gemeenschap, we groeien op een speciale manier naar elkaar toe. Omdat het werk in de parochies voor de priesters wegvalt en we niet buiten mogen, beginnen we meer op een slotklooster te lijken en dat doet op één of andere manier deugd en geeft ons ook de kracht om verder hulp te bieden aan diegenen in schrijnende honger en armoede aan de buitenkant van onze poort.

Vraag om hulp

Zoals jullie kunnen lezen, zullen we nog lang moeten doorgaan met voedselbedelingen, maar zoals jullie weten zijn we afhankelijk van giften. Het is onze grote vrees dat we binnen enkele maanden niet meer genoeg geld gaan hebben om verder te gaan en de huidige situatie leert ons dat we zeker tot het einde van het jaar en waarschijnlijk langer zullen moeten doorgaan met deze soepbedeling. lange rijen wachtenden blij met een voedselpakket Daarom wil ik in naam van onze gemeenschap een beroep op jullie doen. Help ons om degenen die aan ons toevertrouwd werden te helpen. Elke bijdrage, hoe klein ook is welkom en wordt gebruikt om hongerige magen te vullen. Jullie kunnen storten op volgende rekening met als vermelding sopkombuis:

‘STEUN BARBARA WIRIX ZUID-AFRIKA’

Rekeningnummer: BE 04 7370 4841 1531

Alvast hartelijk dank,

Vele groeten,

Moeder Barbara

Het belangrijkste sacrament is de eucharistieviering. We ontmoeten u graag op volgende tijdstippen en plaatsen.

De volgende regeling is opgeschort tot er aangepaste richtlijnen i.v.m. de corona-crisis bekend zijn.

Weekendvieringen:

Zaterdag 17.00u kerk Sint-Joris

Zondag  9.00u kerk Terkoest: Misviering op de 2e én 4e zondag van de maand; woorddienst op 1e, 3e en 5e zondag van de maand.

Zondag 11.00u kerk Sint-Aldegondis: de kerk zal heropend zijn vanaf 2 februari 2020 na de restauratiewerken;

tijdelijk om 10.45u in de Kouter (OCMW) (niet op 19 januari 2020).

Weekdagen:

van maandag t.e.m. vrijdag om 8.30u parochie Sint-Aldegondis (op het secretatiaat in de pastorij)

van maandag t.e.m. vrijdag om 9.30u  en zondag om 10u00 in het rustoord Terkoest.

Misintenties:

Onderstaand formulier afdrukken, invullen en bezorgen bij:

voor de parochie Sint-Joris: René Duchamps, Sint-Jorisstraat 64, 011 31 30 73.

voor de parochie Terkoest: Annie Raskin, Kapelstraat 9, 011 31 18 78

of voor de 3 parochies : parochieassistente Maryse Piersoul, Ridderstraat 26/2, 0478 75 86 68