Dave (Blind getrouwd) fietst naar Compostela voor kankerpatiënten

Vlaanderen leerde Dave Casteleyn (35) kennen als een sportieve maar door zijn spraakgebrek wat geremde man in Blind getrouwd (VTM) in 2020. Niet lang na het experiment vond hij de ware. Maar het mocht niet zijn … Begin deze maand liep de relatie op de klippen. Een geplande reis samen besloot hij dan maar in te vullen met een oude droom: als pelgrim naar Compostela trekken. Om zichzelf extra te motiveren, koppelde hij er een goed doel aan. Via Warriors against Cancer wil hij kankerpatiënten, zoals zijn zus Ellen, een hart onder de riem steken.

Waarom wilde je zo graag eens naar Compostella?

Dave Casteleyn • Er spelen vele redenen mee. Allereerst is er de route zelf. Ik heb nu 600 km gefietst en al erg verschillende landschappen doorkruist. Vanaf morgen zit ik in de wijnstreek rond Bordeaux. Ik geniet van het uitzicht. Reizen doe ik sowieso het liefst per fiets. Je ziet dan zoveel meer en je kunt makkelijk eens stoppen.

Als geschiedkundige vind ik het een bijzondere ervaring om een route te ontdekken die ontelbare pelgrims me zijn voorgegaan, al sinds de middeleeuwen.

Bovendien heb ik wel het een en ander om over na te denken. De afgelopen vijf jaar is er enorm veel gebeurd. Het avontuur van Blind getrouwd is er maar één van. Ik kijk er met veel plezier op terug, maar het was intens. Kort daarna hebben we corona gehad, is mijn zus ziek geworden en ben ik van werk veranderd. En nu die relatiebreuk…

Doe je dat vaak, tijd maken om te herbronnen?

Eigenlijk wel. En dat lukt meestal het best op reis. Sinds enkele jaren zeg ik ook niet meer standaard ‘ja’ op een voorstel van vrienden. En sociale media krijgen me al zeker niet zomaar in hun greep. Ik bouw dus al een zekere rust in, maar soms moet je ook eens langer stilstaan bij het leven.

Wat Compostela betreft, als je 35 bent, moet je niet blijven zeggen dat je het ooit wil doen. Het was het goede moment, ook al is het seizoen nog wat winters.

Hoe valt de tocht mee tot nu toe?

Het bedevaartseizoen is nog niet echt begonnen, maar toch zijn er al mensen zoals ik op pad. Het is heel fijn om contact te maken met andere pelgrims in de gîtes. Je merkt een soort bewondering, en die is wederzijds. Voorbij Poitiers – en daar ben ik bijna – komen er twee routes samen, dus dan zal ik er nog meer ontmoeten.

Tijdens het fietsen laat ik mijn gedachten de vrije loop. Ik probeer ze vast te houden en er ‘s avonds iets van op te schrijven.

Langzaam kom je dan tot bepaalde inzichten of tot aanvaarding. Op die manier een relatiebreuk verwerken, lijkt me toch makkelijker dan wanneer je thuis rondjes zit te draaien en voortdurend geconfronteerd wordt met de realiteit. Ik denk dat ik al kan zeggen dat ik er vrede mee heb.

Zonet kwam ik een bordje tegen: nog 1.295 km te gaan! En ik heb nog veel om over na te denken.

Op welke manier put je moed uit het christelijk geloof?

Mijn grootouders waren erg gelovig. Zij gaven me mee dat we vooral goed moeten zijn voor elkaar. Daarom wou ik mijn tocht ook graag koppelen aan een goed doel. Toen mijn zus de diagnose kanker kreeg, was ik op Erasmus in Freiburg. Ik ben daar een kerk binnengelopen om een kaarsje te branden. Een eenvoudig maar krachtig symbool. Dat ga ik ook in Compostela en onderweg zeker doen. Ik hoop dat het voor mijn zus en zoveel andere mensen die lijden, uiteindelijk allemaal goed komt.

Met elke donatie voor Warriors against Cancer voel ik me aangemoedigd om door te gaan en omgekeerd hoop ik dat ik veel zieken kan tonen dat er aan hen wordt gedacht.

Steun Davy op Warriors Against Cancer.