‘Ik zeg u : ik ken u niet’. Dat antwoord aan de bruidsmeisjes verrast. Men verwacht in een parabel van Jezus wel iets anders: wat meer begrip en wat meer barmhartigheid. Die meisjes zitten in moeilijkheden en zien geen uitweg. En ze krijgen als antwoord: ik ken u niet. Wat betekent dat? Laat ons toch even stilstaan bij het woord ‘kennen’. Iemand kennen is niet zo vanzelfsprekend. Soms denkt men iemand te kennen, een buur, iemand op het werk, iemand die we regelmatig ontmoeten. En plots gebeurt er iets en je beseft dat je die persoon eigenlijk niet kent. Iemand kennen is inderdaad helemaal iets anders dan over iemand geïnformeerd te zijn.
Iemand kennen vraagt veel tijd, veel luisteren.
Om iemand te kennen, moet men iemand echt ontmoeten. Pas als je het leven met iemand deelt, leer je echt iemand kennen. Dat vraagt veel luisteren, veel tijd, veel geduld, veel openheid.
Was Jezus echt gekend?
Ook Jezus zelf heeft dat ervaren. Hij was een bekend iemand geworden. Men sprak over Hem en velen wilden Hem horen en zien. Maar was Hij echt gekend? Begreep men Hem? Naar het getuigenis van de evangeliën was dat niet het geval. In één van de parabelen zeggen de mensen: ‘Maar natuurlijk kent u ons: we hebben met u gegeten en gedronken en u op het marktplein gehoord.’ Maar ook daar wordt hen gezegd: ‘Ik weet niet waar jullie vandaan komen.’
Jezus kennen is geen kwestie van Hem eens gehoord en gezien te hebben. Je leert Hem alleen kennen als je verbonden met Hem leeft, zoals zijn leerlingen. Hij heeft hen niet alleen geroepen om uitgezonden te worden, maar ook om het leven met Hem te delen in een geest van echte fraterniteit onder elkaar. Het is in het luisteren naar Hem, het leven delend met Hem en met elkaar, dat ze Hem stilaan zijn gaan begrijpen.
Dat geldt ook voor de synode.
Er mogen nog zo dringende en noodzakelijke beslissingen genomen worden, als die niet de vrucht zijn van dat luisteren en delen, worden we nooit een synodale Kerk.
(Lees verder onder de foto)
