De sprinkhaan — Valérie Kabergs [De 12]

Het is een zonnige septemberdag. Plots wordt mijn aandacht getrokken naar het raam. Een mooie grote groene sprinkhaan zit met wijd gespreide poten rechts van mij en kijkt me recht in de ogen. Het lijkt erop dat hij van het zonnetje komt genieten. Ik sta op van mijn stoel en ga wat dichterbij, want hij wekt mijn verwondering. Ik kan hem nu zien ademen. ‘Wat ben jij een mooi beestje’, ontglipt er spontaan van mijn lippen. En ik merk dat er even een stroom van liefde door mijn buik gaat die sterk gelijkt op de liefde die ik voor mijn dochtertje voel.

De sprinkhaan lijkt mij ook iets te willen gebaren met zijn voorpoten of voelsprieten, maar ik kan de boodschap niet ontwaren.

Pas enkele dagen later kom ik het thema voor de scheppingsperiode van dit jaar op het spoor: ‘Genees de aarde en alles wat ademt en leeft’. Het werkwoord ‘ademen’ krijgt plots veel betekenis wanneer ik terugdenk aan de sprinkhaan, wiens lijfje ik van zo dichtbij op en neer zag gaan. Het thema was nooit zo sterk bij me binnen-gekomen zonder deze concrete ervaring. Woorden moeten beleefd worden. Anders gaan ze niet spreken en zetten ze maar weinig in beweging.

Welke beweging ik dan precies moet maken, is ook voor mij niet altijd even duidelijk.

Toch troost ik mij met de hoop dat alles met kleine momenten van bewustwording begint. En zulke momenten kunnen we allemaal creëren als we openstaan voor alles aan leven dat er zich rondom ons manifesteert. De sprinkhaan op je raam is dan niet langer een leuke toevalligheid of voorwerp van nieuwsgierigheid, maar een betekenisvol gebeuren waarbij je in aanraking komt met het hart van de schepping zelf. En zo ook met diens Schepper.

• Valérie Kabergs is bijbelblogger en werkt voor CCV Hasselt. Zij is één van 'De 12’, het panel van Kerk & Leven dat in een beurtrol verschillende bijdragen levert.