Eerlijk? Mijn eerste kennismaking met de Heilige Clara van Assisi deed me huiveren. San Damiano, het kloostertje waar ze met haar zusters woonde op een boogschoot van Assisi, vond ik een pareltje. Maar de verhalen over de armoede waarin ze daar met haar zusters leefde, de strenge ascese, haar langdurig ziek zijn, kreeg ik moeilijk verteerd.
Schrijnend vond ik het, zodanig zelfs dat ik er liefst van wilde weglopen. Waarom de keuze voor zoveel ellende en lijden?
En prangender nog, hoe kon ze daarmee andere vrouwen zodanig inspireren dat ze bij haar aansloten?
Enkele jaren later stond ik terug in het klooster van San Damiano. Deze keer met een groep die ik voor TAU – Franciscaanse spiritualiteit vandaag zelf mee begeleidde. Clara had me ondertussen al wat van haar geheimen prijsgegeven.
Met de tijd was het me helder geworden dat de enige toegangspoort om haar radicale levenskeuze te begrijpen, vermoedelijk het lijden zelf is. Het moment dat in je eigen leven het noodlot lijkt toe te slaan. Wanneer je diegene kwijtraakt die je nooit wilde verliezen, of oog in oog komt te staan met de broosheid van je eigen leven en alle houvast je lijkt te ontglippen. Althans zo gebeurde het voor mij.
Net op het moment dat ik de grond onder mijn voeten voelde beven, net dan, leek Clara met een geheel ander gelaat mijn leven binnen te wandelen.
Dan ontpopte ze zich als een krachtige vrouw die net als voor haar zusters ook voor mij een weg doorheen de beproeving toonde. Waar mijn blik zich eerst verkeek op de harde levensomstandigheden, ontdekte ik nu met hoeveel zorgzaamheid en zachtheid ze in al dat lijden aanwezig was.
Leefregel van Clara: er zijn voor elkaar
In de leefregel van Clara las ik dat van een abdis verwacht werd dat ze troost biedt aan bedroefden, dat ze een laatste toevlucht is en genezende hulp voor wie in nood is. Wat een uitdagend anders leiderschapsprofiel… Clara blijkt niet het type leider dat met de sterksten voorop op kop liep en met hen het ritme bepaalde. Ze daalde net af naar die zusters die het om welke reden dan ook moeilijk hadden. Op hun meest kwetsbare momenten duwde ze hen zachtjes vooruit.
Meer nog, aan de zieke zusters wordt in de regel het advies gegeven dat de een de ander gerust zijn nood kenbaar mag maken. Hoe moeilijk dat soms is, ervaar ik soms ook zelf. Het vraagt moed om in je meest existentiële behoeften te gaan staan en die te openlijk en in alle kwetsbaarheid te uiten.
Het gaat erom op je meest breekbare momenten met trillende stem een vriendin op te bellen met de vraag of ze soms even tijd heeft.
Het is weten dat je de ander nodig hebt, en die nood met de nodige schroom uitspreken. Ook als die misschien niet altijd beantwoord wordt omdat de druk van ons moderne leven daar soms tijd noch ruimte voor laat…
Lees verder onder de foto.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.