De paasnacht is het moment waarop volwassenen zich laten dopen. De Antwerpse Caro ten Hove is een van hen.
Mijn ouders vonden kerk en geloof iets voor dommeriken. Alleen mijn grootvader leek te begrijpen waar ik zo naar hunkerde, als kind al. Hij stierf veel te jong en zo kreeg ik nooit de kans om te ontdekken wat dat iets was. Het leven spaart niemand. Bij mij bleef door alles heen vooral een grote leegte hangen. Ik durfde niet te zoeken.
Nu kan ik daar een naam op plakken. Ik miste God.
Op mijn 20ste moest ik een zware operatie ondergaan. Half ontwaakt uit mijn coma zag ik mijn overleden grootvader naast me staan. Ze zeiden dat het een trauma was van de operatie. Dat het wel overging. Maar de hunker zonder bestemming bleef knagen.
Op een dag, zo’n 3 jaar geleden, rukte ik als verpleegkundige op de spoedafdeling van het Stuivenbergziekenhuis mee uit voor een patiënt, zwaar onder invloed en agressief. Plotseling richtte hij een revolver op ons. Ik zag mijn hele leven in een flits voorbij razen.
Met de agent die hem kon arresteren, deel ik sindsdien lief en leed. Ik weet wat je voelt, zei hij. Ik bid ook af en toe.
En dan was er Joeri, een collega die besloot om priester te worden. Ik hoorde hem uit over zijn studies. Vorig jaar organiseerde hij een Romereis. Daar voelde ik voor het eerst duidelijk het verlangen om het christelijk geloof van binnenuit te leren kennen. De grote vraag viel: Stel dat ik me zou laten dopen, hoe zou dat dan in zijn werk gaan?
