We ontmoeten de monnik, die in ieder van ons verscholen zit. Het is die mens in ons, die weet dat hij zelf de bron niet is. En tegelijk voelt hij de bron in zich stromen. Water kan nooit zelf de bron zien waaruit het is voortgekomen, zo is het met ons: wij kunnen nooit God als bron waaruit we komen, in de ogen zien. Het thema van vandaag is vechten tegen een eigensoortige vergetelheid: De bron vermelden.
Hierbij alvast wat inspiratie voor onderweg: De monnik die een waterput graaft, vergeet bij zijn leven de bron te vermelden. Hij doet of het allemaal van hemzelf komt. Een monnik moet vooral de werkelijkheid leren zien zoals die is. Meer nog, het komt erop aan dat hij de werkelijkheid van God in hem leert zien. Dit zien van God als niet-zelf die in het zelf stroomt, verandert het beeld van het zelf helemaal. Het zelf als losstaande entiteit blijkt een illusie, een fata morgana, niet meer dan een luchtspiegeling, die zo oneindig eindig is.
