Op 1 september zullen we weer beelden te zien krijgen van schoolgaande kinderen, met blinkende boekentasjes en tranen bij het afscheid. Heel aandoenlijk, het herinnert ons aan de tijd dat we zelf voor het eerst naar school trokken. De meesten van ons kregen deze kans: naar school gaan. Er zijn kinderen, elders op de aardbol, die niet die kans krijgen. En ook weg uit het beeld is het kind dat met veel angst de komende periode tegemoet ziet omdat het niet zo goed presteert of twijfelt aan zichzelf.
Waardering om wie je bent
Een mensenleven is niet volmaakt. Ook al prijst de wereld rondom ons volmaakt zijn aan. Mooie sportieve lichamen, ideale gezinnen en relaties, luxe en comfort. Jammer voor wie het niet weggelegd is. De eerlijkheid gebiedt toch ook te zeggen dat er in ons onderwijs veel aandacht is voor de zwakkere leerling, voor het kind dat moeilijk mee kan of dat een beperking heeft. Het maakt er ons attent op dat het niet de bedoeling is volmaakte mensen te kweken. Wel mensen die hun plaats vinden in de samenleving. Die waardering krijgen om wie ze zijn. En niet om wat ze kunnen.
(On)volmaaktheid
Over volmaaktheid gaat het ook in de schriftlezingen (Marcus 7,1-8.14-15.21-23) van zondag. Ook in de religieuze sfeer streven mensen volmaaktheid na. Ze menen die te bereiken door het volgen van allerlei voorschriften en regels. “Uw leerlingen eten met ongewassen handen,” gooien sommige religieuze leiders Jezus voor de voeten. Maar het is Jezus niet te doen om religieuze perfectie. Dat leidt maar tot huichelarij, vindt hij. Zelf gaat hij een heel andere weg op. Hij gaat de weg van de volmaaktheid door juist het onvolmaakte op te zoeken. Door zijn handen uit te steken en ze vuil te maken aan het leven dat gekwetst of onaf is. Of zoals de apostel Jakobus het in zijn brief zegt: “Echte godsdienstigheid is wezen en weduwen opzoeken en bijstaan in hun nood.”
Volmaaktheid door God gegeven
Dat is een volmaaktheid die we niet zomaar uit onszelf hebben. Jakobus (Jacobus 1,17-18.21b-22.27) zegt het zo: deze volmaaktheid is ons door God gegeven. Dat is zijn droom voor ons. Die droom heeft Hij in onze harten geplant, we hebben dus de kracht om hem waar te maken. Voorbeelden kunnen ons daarbij helpen. Zoals Jezus door zijn leven dat voor ons is. Hij ging het onvolmaakte niet uit de weg. De mens die onaf is, trad hij tegemoet en liet hij voelen: jij bent een kind van God, door Hem geliefd en bemind. En wie zich bemind weet, is tot wondere dingen in staat. Als we volgende week, ieder op zijn wijze, het nieuwe werkjaar aanvatten, dan mag het zijn vanuit het verlangen ons allen leerling van Jezus te weten in de onafgebroken leerschool van het leven.
(jh)
