Geven en ontvangen – dat zijn de kernwoorden van het evangelie vandaag. Als we eucharistie vieren, gedenken we de zelfgave van Jezus. In het brood dat wordt gebroken en de beker wijn die rondgaat, wordt deze gave weer present midden in onze gemeenschap. En als we ‘Amen’ zeggen als bevestiging van het eucharistisch gebed en bij het ontvangen van de communie, engageren we onszelf om te leven als ontvangende en gevende mensen. Moge Gods Geest onze harten en handen openen om blijde gevers te worden!
Voor de schriftlezingen met een commentaar van Isabelle Desmidt verwijzen we naar p. 18 in Kerk & Leven 2022-07.
Heb je vijanden lief… ter bezinning bij het evangelie van Lucas- 6, 27-38
In de evangelietekst van de 7de zondag door het jaar krijgen we een uitspraak van Jezus te horen die - zacht uitgedrukt - heel gemengde gevoelens oproept: "Heb je vijanden lief". Volkswijsheden als 'poets wederom poets' en 'oog om oog, tand om tand' , verwoorden wellicht veel beter onze gevoelens tegenover al wie ons dwarsbomen. Jezus gaat daar lijnrecht tegen in: "Heb je vijanden lief." “En als je dat kunt opbrengen,” voegt Hij eraan toe, “dan toon je dat je begrepen hebt wat echt christen-zijn betekent.” Met die maat gemeten ziet het er met ons christen-zijn wellicht niet zo mooi uit. Laat ons dus maar beginnen met het erkennen van onze klein-menselijkheid en God en onze naasten - vriend en vijand - om vergeving vragen.
Waarom schrikken wij ervoor terug ons door God te laten beminnen? Waarom zelfs die gedachte afwijzen en al het lijden van de wereld aanwijzen om te bewijzen dat Gods liefde een illusie is? Waarom moet de wereld eerst volmaakt zijn, vooraleer wij durven te geloven dat God van ons houdt?
Waarom schrikken wij ervoor terug ons door God te laten beminnen? Waarom willen wij afstand houden? Waarom telkens uitpakken met het doembeeld van onze fouten? Waarom niet simpel gelukkig zijn omdat God van ons houdt?
Als God ons wil beminnen in een wereld zoals die is, als Hij van ons wil houden zoals wij zijn, onvolmaakt, struikelend, maar steeds op weg. Als liefde nu eens zijn manier is om het lijden van de wereld mee te dragen. Als liefde zijn manier is om ons te genezen, om ons weer heel te maken. Als liefde zijn taal is, zijn Woord… Waarom zouden wij er dan voor terugschrikken om Hem te antwoorden in dezelfde taal, met hetzelfde woord? Hij heeft het in ons hart gelegd.
