Zijn echtgenote, Mieke Craeynest, was al op de hoogte. En zij voelde zich flink wat content. Carlos Soreyn wist daarentegen van niets. Doch de gepensioneerde machinist toonde zich uitermate aangenaam verrast toen mensen van de Orde van de Ezel woensdagmiddag 12 januari bij het echtpaar Soreyn-Craeynest aanbelden om de heer des huizes 19 bedankkaartjes toe te stoppen en twee sleutelhangers: een voor Mieke en een voor in Carlos zijn boodschappenkar. De Orde van de Ezel ‘herijkte’ namelijk voor 2022 de jaarlijkse Helpende Hand-trofee tot een Covid 19-editie, waarbij Kuurnenaren welkom waren om een leuk bedankkaartje te bussen ter attentie van een Kuurnenaar die zij voor de vele bewezen diensten wilden bedanken en in de bloemetjes plaatsen.
Op hun kaartjes penden de 19 Kuurnenaren dat Carlos Soreyn altijd klaarstaat om boodschappen te doen of karweitjes op te knappen voor mensen die dit niet langer zelf kunnen, dat mensen op hem kunnen rekenen om de vuilnisbakken buiten te zetten wanneer zij op vakantie gaan, dat iedereen die hulp vandoen heeft bij Carlos terecht kan en dat dit alles ook voor verenigingen zo is: “Als zij hulp vandoen hebben, dan staat Carlos voor hen klaar, zelfs al is hij niet als lid bij de vereniging aangesloten,” luidde het.
“Ik ben gewoon zo,” getuigt Carlos tijdens een gemoedelijke terugblik, bijna drie maanden na datum. “Als de mensen mij iets vragen en ik kan het doen, dan zal ik het ook doen. Gratis. Ik doe veel boodschappen voor mensen boven de 85 jaar. Voor hen haal ik brood, vlees, fruit of geneesmiddelen. Ik breng ook mensen naar het ziekenhuis. En wie mij vraagt om afval naar het containerpark af te voeren, dan doe ik dit met alle plezier. Ik help ook bij de opbouw en de ontmanteling van de feesttent - en bij het plaatsen van de stoelen voor ‘Kuurne Baalt’, dat op 14 augustus weer plaatsheeft. Ik voel mij het meest in mijn sas bij klussen waarbij ik wat spierkracht kan ontplooien.”
De wieg van Carlos stond in de voormalige Schoolhoek, nu de Populierenlaan. “Ik ben op 24 februari 1948 geboren als enig kind van Marcel Soreyn, die heel zijn loopbaan wever was bij Lano in Harelbeke, en van Erna Delchambre, die heel haar beroepsleven bij Kerkhof-Gryspeerdt in Kortrijk werkte. Mijn ouders waren bij de eersten die in 1948 in de huidige Populierenlaan hun huis bouwden. Hun vrije tijd brachten zij veelal door in hun garage waar zij met de buren babbeltjes sloegen. Zo smeedden zij onder elkaar hechte vriendschapsbanden. Ook op hun werk waren mijn vader en mijn moeder graag geziene mensen. Met hen kon je gewoonweg geen ruzie hebben. Zij gingen wekelijks naar de mis zolang zij dit konden en gaven de christelijke waarden aan mij door. Mijn vader stierf toen hij 86 jaar oud was. Mijn moeder leefde tot aan haar 94ste en kon blijven wonen in haar huis, waar ik haar iedere dag haar eten bracht dat Mieke voor haar had bereid.”
Op 13 november 1970 trouwde Carlos met haar. Mieke werkte als bediende in de school De Rijzende Ster. Het echtpaar vestigde zich aan het Lijsternest. Na het behalen van zijn A2-diploma elektromechanica in Heule, slaagde Carlos Soreyn in een ingangsexamen voor machinist bij de NMBS. Hij bleef dit tot aan zijn pensioen.
Iedere zaterdag woont Carlos in de Sint-Pieterskerk de misviering bij. Hij aanvaardde dankbaar het aanbod van diaken Ksaf Hennion om, samen met Maria Couvreur en Leo Boedts, een deel van het kosterwerk op zich te nemen, dit sinds de pensionering van koster Herman Defoort. Carlos opent en sluit de kerk - en bemant de ‘sleurploeg’ die de kerkstoelen herschikt. “Ik ervaar God omdat ik mij gelukkig voel als ik anderen gelukkig kan maken,” rondt Carlos af. Als spontane uitsmijter kan dit tellen, toch?
Filip Lecluyse
