Als je met Gudrun Martens praat, leer je altijd minimum één iets bij. Deze verstandelijke beweging is er trouwens een van het eenparig versnelde type, waardoor een uur aan een stuk met Gudrun redekavelen tot een toch wel wezenlijke bevattingsverrijking leidt. Een eerste snoepweetje is dat de maatschappelijk werkster tijdens de diakenwijding van Achiel Vergaerde op 19 oktober 1986 van dienst was … als misdienares. Een andere misdienaar uit die periode was Kuurnenaar Wim Seynaeve, de pastoor van Sint-Marcus Heule-Bissegem, die in januari 2023 naar Poperinge verkast. Gudruns interesse voor archeologie verklaart waarom zij o.m. ‘Begraafplaatsen in Europa’ (Lucien De Cock) en ‘Biblica. Atlas van de Bijbel’ (prof. Barry J. Beitzel) als eminente lectuur aanbeveelt.
Het ouderlijk huis van Gudrun en haar broer Koen staat in de Kasteelstraat, naast de gemeentelijke begraafplaats. “Mijn moeder Annie Vervaeke zong een tijdje in het Kuurns Gemengd Koor en was kleuterleidster in de school aan de Hulstsestraat. Mijn vader Daniël, nu 79, stond in het bankwezen en was bestuurslid van het Davidsfonds, lid van het Kuurns Gemengd Koor, Scola Gregoriana (nu nog!), het Eligiuskoor in Sint-Eloois-Winkel, bestuurslid van de Volkstuin en de cultuurraad - en ondervoorzitter van de adviescommissie van de bibliotheek. Soms hadden er bestuursvergaderingen bij ons thuis plaats. Van kindsbeen af leerde ik dat mensen helpen een fundamentele waarde is. Elke zondag ging ik naar de mis: ofwel met mijn ouders, ofwel met mijn grootmoeder Rachel Mesdag. In de meisjesschool (Kortrijksestraat) begeleidde zuster Fientje de misdienaars. Zij was een vlijtige madam. Ik bleef misdienares tot mijn achttiende.”
Na haar studies maatschappelijk werk aan Ipsoc (nu Vives), waar zij in 1994 afstudeerde, deed Gudrun haar eerste werkervaring op tijdens een interim in het OCMW van Kuurne. “Daar leerde ik veel bij over het werkveld zelf: financieel, administratief, woonproblematiek, sociale en psychologische vaardigheden, enz. Vanaf 1996 had ik in Kortrijk een coördinerende functie in de poetsdienst en de gezinshulp van OTV (de Onafhankelijke Thuiszorg Verenigingen). In 2000 kwam ik naar het OCMW in Kortrijk, waar ik 13 jaar in de sociale dienst werkte. Daarna was ik er woonzorgverlener voor senioren, woonbegeleidster en aanspreekpunt voor crisisopvang. Sinds juli 2017 ben ik opnameverantwoordelijke in het wzc Sint-Jozef, in de Condédreef.”
Gudrun erkent dat de ruime variatie in haar beroepsbezigheid niet altijd gemakkelijke materie is. Maar daartegenover plaatst zij het juiste referentiekader: “Van kindsbeen af voelde ik mij geneigd om contact te leggen met mensen die het minder goed hadden. Een babbeltje is heel belangrijk. Er zijn veel eenzame mensen die niet meekunnen in deze veeleisende maatschappij waar kritiek goedkoop is. Ik probeer hen moed in te spreken. Mensen in armoede hebben veel te bieden. Luisteren, glimlachen, goeiedag zeggen, een pluimpje geven, zijn van een niet te onderschatten belang.”
Het aan Augustinus toegeschreven gezegde dat zingen twee keer bidden is, vertaalt zich bij Gudrun in haar lidmaatschappen van het Kuurns Gemengd Koor - tot het in november 2021 stopte, het Eligiuskoor in Sint-Eloois-Winkel, Altra Voce in Kortrijk en StudioMuziekArt in Heule. Al een kwarteeuw is haar naam één en ondeelbaar met de vzw Archeologie Zuid-West-Vlaanderen. Zij is ellenlang, de lijst van landen die zij bezocht. “In abdijen vind ik rust. In misvieringen vind ik het leuk als mensen meezingen. Ik heb twee Bijbels met uitleg over de verhalen, hun boodschappen en oorsprong. De Bijbel analyseren als een theoloog, doe ik niet. Maar met mijn beste vriendin Nele Valcke, pastor in het wzc Heilige Familie, babbel ik wel regelmatig over godsdienstige thema’s”.
Filip Lecluyse
