In zijn boek ‘De meeste mensen deugen’ stelt de Nederlandse journalist en auteur Rutger Bregman (°1988) dat we in onze dagelijkse omgang met elkaar er mogen van uitgaan dat de meeste mensen het goede willen, en dat we elkaar in die zin ook mogen tegemoet treden. Te vaak doen we dat omgekeerd en vertrekken we van een slecht mensbeeld van de ander. Wantrouwen is echter geen goede basis om elkaar te ontmoeten. Wantrouwen roept wantrouwen op. Wie mensen daarentegen benadert met vertrouwen en met het geloof in het goede dat ze in zich hebben, zal dat vertrouwen vaak ook terug krijgen.
Vertrouwen
Vertrouwen is ook de leidraad in de Schriftlezingen van zondag. In zijn eerste brief aan Timoteüs (Timoteüs 1,12-17) dankt Paulus de Heer dat Hij hem zijn vertrouwen geschonken heeft. Dat vertrouwen heeft van hem, die eerst een christenvervolger was, een Christusvolgeling gemaakt. Zonder dat vertrouwen was dat niet mogelijk geweest. Paulus bidt dat ook wij vanuit zo’n vertrouwen in het leven zouden staan. Vertrouwen dat de Heer het goed met ons voorheeft. Vertrouwen dat Hij onze redding wil en ons wil winnen voor leven dat toekomst in zich draagt.
Verloren zoon
Vertrouwen doet uiteindelijk ook de ‘verloren’ zoon uit de bekende parabel besluiten om naar zijn vader terug te keren (Lucas 15,1-32). Diep in zijn hart was het beeld gebleven van een vader die het goed voor heeft. Vertrouwen was er ook bij die vader, vertrouwen dat het goed zou komen met die zoon van hem. Dat vertrouwen deed hem blijvend op de uitkijk staan en zijn zoon verwachten. Het verhaal toont aan hoe vertrouwen iets is dat van beide kanten moet komen. Men staat machteloos om terug te vinden wanneer de ander niet gevonden wil worden. Dat is het lot van de oudste zoon. Zijn eigenliefde belet hem de stap naar zijn broer te zetten. Of althans, het verhaal laat het open. De uitnodiging om te delen in de vreugde om de terugkomst van z’n jongste broer blijft.
Uitnodiging
Zo keert het verhaal zich ook naar ons. Het nodigt ons uit onszelf te herkennen in de positie van zowel de jongste als de oudste zoon. Acht ik mezelf kostbaar in de ogen van God en van andere mensen? Maak ik het mogelijk om me, net als de jongste zoon, in hun armen te laten sluiten? Maar ook: durf ik erop vertrouwen dat zelfs de tollenaars en zondaars, hen op wie we neerkijken, zonder meer kostbaar zijn in Gods ogen? En dat bijgevolg ook mijn aandacht en vriendschap ook naar hen mag uitgaan? Er zitten veel uitdagingen, maar ook veel kansen in dit evangelie!
(jh)
