‘Ja zeggen, ongeacht uitkomst’
Voor Kris T’Seyen is vertrouwen wezenlijk bij de begeleiding van leerlingen op school alsook van pastorale teams in het onderwijs
Liselotte ANCKAERT
Elk jaar op 5 oktober worden leraren, en bij uitbreiding ook andere personeelsleden, in heel wat scholen bedankt voor hun inzet. Van een ontbijt of een reep chocolade tot een wenskaart of een zak snoepjes, het kan allemaal, zolang de waardering maar voelbaar is. Om jonge mensen te begeleiden, is behalve gedrevenheid ook vertrouwen vereist. „Opvoeden is cultiveren van vertrouwen”, klinkt het in Leeftocht, het maandelijkse bezinningsblad van Katholiek onderwijs Vlaanderen. „Als wij niet meer vertrouwen in de toekomst en in het onbekende, wie dan wel?”
Gelukkig staat het onderwijzend personeel er niet alleen voor. Voor de uitwerking van een pedagogische visie en het organiseren van pastorale initiatieven kunnen katholieke scholen een beroep doen op een team van begeleiders. Een van hen is Kris T’Seyen. Sinds 1 september is de diaken uit Lissewege, zelf jarenlang leraar godsdienst in Zeebrugge, behalve in het secundair onderwijs voortaan ook begeleider pastoraal in het kleuter- en basisonderwijs.
– Dit jaar verliep de eerste schooldag voor u volstrekt anders?
Dat klopt en het voelt wel wat dubbel aan. Bijna vijfentwintig jaar gaf ik met hart en ziel les. Vorig jaar combineerde ik dat nog met de pastorale begeleiding van secundaire scholen, maar dat bleek op termijn moeilijk houdbaar. En ja, dan moet je durven te kiezen en een sprong wagen. Het wordt nog wat zoeken en vooral veel nieuwe mensen leren kennen. Er komen ruim driehonderd scholen bij. Dat is niet niets, maar ik heb er vertrouwen in. Ik hoop dat ik dat ook mag uitstralen.
– Daarmee zitten we midden in het pastorale jaarthema van Katholiek onderwijs Vlaanderen. Vanwaar de focus op ‘Vertrouwen uitstralen’?
In alle geloofstradities is vertrouwen een sleutelwoord. Ook in Van Dale is vertrouwen de eerste betekenis van het woord ‘geloven’. Vertrouwen is „ja” zeggen zonder te weten waar je uitkomt en toch geloven dat iets ten goede zal uitdraaien. Zoals Maria „ja” zei op de vraag Jezus te dragen, te baren en vervolgens groot te brengen. We weten allemaal dat dat niet vanzelfsprekend was en dat haar leven getuigde van een groot vertrouwen. Daarom is Maria een schooljaar lang onze inspiratiebron. Als een pedagoge vestigde de aandacht niet op zichzelf, maar verwees ze telkens door naar haar Zoon, Jezus. Een mooi voorbeeld daarvan is het verhaal over de Bruiloft van Kana, waar Maria aan de knechten opdraagt: „Doe maar wat Hij je zeggen zal.”
– Hoe groot is uw vertrouwen?
Ik ben van nature uit iemand met een groot vertrouwen. Met Maria daarentegen heb ik eigenlijk niet zo veel voeling, moet ik eerlijk toegeven. Ik zie er dan ook naar uit haar beter te leren kennen. Het Bijbelverhaal van Maria die haar twaalfjarige zoon opzoekt in de tempel vormt de leidraad. Toen Jezus voor enkele dagen verdween, was zijn moeder ongetwijfeld erg ongerust. Zoals ook ouders vandaag over hun kinderen kunnen zijn. Voor Jezus daarentegen was het vanzelfsprekend dat hij bij zijn Vader wou zijn. In vertrouwen laat Maria haar zoon zijn eigen weg gaan. Dat maakt haar tot een inspiratiebron voor onderwijs en opvoeding vandaag. Jonge mensen geven vaak het ritme aan. Hoe groot is ons vertrouwen? Geven we hen kansen, ook als ze dwarsliggen? In moeilijke omstandigheden is vertrouwen niets anders dan de uitkomst uit handen geven. Voor wie gelooft, is dat in Gods handen.
– Hoe komt dat tot uiting in uw opdracht als begeleider?
Mijn taak bestaat erin scholen te begeleiden in het handen en voeten geven aan hun identiteit. Daarbij word ik geconfronteerd met een grote diversiteit, van enthousiaste en vlot functionerende teams tot scholen die het in moeilijker omstandigheden of met beperkte middelen moeten doen. Als begeleidende dienst bieden wij tools aan, zoals suggesties voor vieringen en activiteiten. Voor verliessituaties beschikken we over een rouwkoffer. Toch is het telkens zoeken wat je kunt betekenen en erop vertrouwen dat elke stap de moeite loont. Zoals in het verhaal van de jongen en de stervende zeesterren. Eén voor één brengt hij ze terug naar de zee. Alle sterren redden, lukt hem niet, maar hij gelooft erin dat het telkens voor die ene zeester een verschil maakt.
– Voor welke uitdagingen staan scholen vandaag vooral?
Een van de grootste uitdagingen volgens mij is de toenemende culturele en religieuze diversiteit. Het heeft echter geen zin angstvallig vast te houden aan hoe het voorheen was. Groeien als katholieke dialoogschool betekent de weg van de pedagogie van de hoop bewandelen. Dat betekent niet opgeven en telkens op zoek gaan naar lichtpunten, hoe klein ook. Vandaar ook het beeld van de vuurtoren op de jaarthema-affiche. We worden uitgenodigd wegwijzers te zijn en lichtpuntjes aan te bieden, torens van vertrouwen te bouwen ook. Om Scholen die naar sterren reiken te zijn, zoals de titel van Carl Snoecx’ nieuwste boek het zo mooi verwoordt.
Citaat:
„Jonge mensen geven vaak het ritme aan. Hoe groot is ons vertrouwen?”
Kris T’Seyen bij de pastorale hoek in Sint-Godelievecollege in Gistel. © Saskia Vandamme
