GEDICHTENDAG 2023
Het blijft nog altijd kriebelen,
de drang de pen te nemen,
of eerder naar 't klavier te staren,
de onrust te bewaren,
Maar voor ge 't weet,
beginnen de woorden eruit te rollen,
als sneeuwlawines gaan ze bollen,
tot ze rustig eindigen op 't klavier,
my God, wat een plezier.
Zo is het ook met al mijn preken,
wanneer ze kabbelend in mijn genen,
op zondag vlug de benen nemen...
Na dagen vol van rijping
van wikken, wegend in 't gemoed
wachten ze met volle gloed,
de parochianen tegemoet.
En dan zijn we vertrokken,
gebogen aan de lezenaar,
de voeten schuifelend,
de ambrayage lichtjes opgetrokken,
de versnelling doet zijn deel,
Dan gaat het over Jezus,
die charmeur van lang geleden,
maar ook vandaag nog zo paraat.
Dan kijken we naar 't heden,
de onmacht, naar drang van samenzijn,
afstand nemen van dagelijks venijn.
Dat venijn zit in de zorgen,
van gisteren, maar ook vandaag en morgen.
Ik ga hier nu niet beginnen preken,
van Jezus, die ons alles laat vergeten,
want dan slaan w' onze boeken toe,
en worden we dat alles moe.
Die stille kracht wil ik vermelden,
die zachte stem die ons wil helen,
vandaag, zo in het heden.
Die onuitsprekelijke kracht,
gehuld in menig schapenvacht.
Zo laat de Herder zich kleden,
riekend naar zijn schapen,
voor wie hij dag en nacht blijft waken.
Dirk Vannetelbosch, Laken 26 januari, Gedichtendag.
