Op maandag 17 april haast ik mij van het Huis van de Pastorale Eenheid, doorheen de straatwerken op het Marktplein, naar de Centrumschool. Het is kort voor 16 uur. Ik moet Finne ophalen, een meisje uit het eerste leerjaar dat ik, samen met Lieve Vanwijnsberghe, zal voorbereiden op haar doopsel. We stappen samen naar de St.-Michielskerk. “De kindjes van mijn klas denken dat jij mijn mama bent,” zegt ze met een twinkel in haar ogen. Ik ben even verrast, maar neem het aan als een compliment. Ik ben voor haar duidelijk niet de ‘vreemde, akelige mevrouw van de kerk’. Finne babbelt vlotjes verder over vriendinnetjes, haar overleden hond en over haar kat die zo lekker ruikt (en die dan ook de naam van een duur parfum draagt). Heerlijk toch, die spontaneïteit van kinderen!
Aan de ingang van de kerk staat Lieve al te wachten met Milan, uit VBS St.-Michiel. Enkele minuten later komen ook Owen en Hanne haastig vanuit Sente aangereden. We zijn voltallig: vier kinderen die graag vriend van Jezus willen worden. Dat kunnen we alleen maar toejuichen!
Met z’n allen trekken we naar de sacristie met de grote deur: jas aan de kapstok hangen, een zelf meegebrachte koek uit die grote boekentas tevoorschijn halen, met het topje van de tong uit de mond de ‘vleugeltjes’ van het appelsiensapje lospulken… We komen eerst wat op adem na een drukke klasdag in het eerste leerjaar.
Dan leren we elkaars naam kennen en schrijven we die (op een kaart) in de palm van Gods hand. Terwijl Lieve heel boeiend uit het grote Bijbelboek het verhaal voorleest van de kinderen die bij Jezus willen komen, geniet één van de meisjes ten volle van haar gedemonteerde koekje: eerst het plakje chocolade aflikken tot het helemaal op is (om vingers van af te likken) en daarna met muizenhapjes het bijhorende ronde koekje opeten. Kunnen we als volwassene ook nog zo genieten van een eenvoudig chocoladekoekje??
Zesjarigen voorbereiden op hun doopsel is altijd zalig om te doen. Ze kijken vol verwondering naar het papieren bloempje dat op het water openbloeit, naar de doopkaars die je voorzichtig uit het kartonnen hoesje haalt, naar het gouden ‘schatkistje’ waarin het chrisma zit… Ze stellen veel vragen: “Mag ik het kaarsje aansteken? Mogen wij die (doop)kaars dan echt meedoen naar huis? Waarom is die (doopvont) zo hoog? Waarom staan er nagels op de (paas)kaars? Mag ik eens ruiken (aan het chrisma)?” Kinderen houden ons, volwassenen, een spiegel voor: wanneer kijken wij met grote verwondering naar symbolen die we gebruiken? Hoe vaak stellen wij ons vragen over rituelen? Over ons geloof? De kinderen tonen ons dat ook wij nog altijd leerling van Jezus zijn.
Een klein beetje bedeesd, met een snel kloppend hartje, maar gesteund door vele klasgenootjes stonden de vier kinderen zondag 23 april in de kerk over de doopvont gebogen. Ze werden gedoopt in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest. Welkom en proficiat!
Diezelfde dag namen we ook Marcel, Reike, Bas en Lars op in de katholieke Kerk. Welkom en proficiat!
Karen Devroe
